Isfahan

Vanmorgen wandelen we vanuit onze prachtige hotel ( met wat truttige kamers in de dependance) naar het Meidan-e Emam plein; na het Plein van de Hemelse vrede in Peking het grootste oude plein ter wereld (510 x 163 m).
Allereerst bezoeken we de Ali Qapu ofwel Hoge Poort, gelegen aan de westzijde van het plein. Het dakterras is momenteel in renovatie maar een bezoekje is toch echt aan te bevelen. Het gebouw heeft zes verdiepingen in de vorm van een vierkante toren. Via flinke treden, bekleed met geel/blauw bewerkte tegels, klim je naar boven. Vanaf het terras heb je een prachtig gezicht op het plein; recht tegenover je zie je de moskee Masjes-e Sheikh Lotfollah, die geen minaretten heeft omdat het een "besloten" moskee betreft; alleen voor de koninklijke familie.
Na het terras kom je in de troonzaal die vooral voor audienties gebruikt werd in de tijd van sjah Abbas I. Je ziet hier schilderingen waarbij "aanstootgevende zaken" zoals een westers gezicht, borsten en geslachtsdeel weggekrabd zijn.
De bovenste verdieping is de muziekkamer, heel speciaal vanwege de opengewerkte plafonds en muren, waardoor een soort klankkast ontstond. Onvoorstelbaar dat dit vroeger helemaal met de hand gemaakt werd. En wat zal muziek hier prachtig geklonken hebben. Vrouwengezang zul je hier niet horen, want zij mogen niet zingen in het openbaar. Voor sommige vrouwen is dat misschien wel een uitkomst...
Dan lopen we over het plein waar mensen flaneren of lekker in kleermakerszit picknicken op een groot kleed. Koetsjes rijden voor toeristen af en aan.
In de Masjes-e Emam moskee loop je via een geknikte gang naar binnen: zo wordt er automatisch richting Mekka gebeden. Middenin de moskee is een aanduiding waar de akoustiek het allerbeste is. Er mogen alleen islamitische liederen gezongen worden, dus we slikken ons "Rooj mien durp ien de Piel" maar heel snel in. Een vriendelijke Iranees trakteert ons op een prachtig lied; een oproep tot het gebed.
In de tuin van de moskee zien we een groep toeristen in "friendly" gesprek met een imam; hier is speciaal een plekje voor ingericht.
Ook bijzonder dat de Imam hier vanuit een verlaagde plaats de menigte toespreekt. Dit was bedoeld om te voorkomen dat hij zich meer zou voelen dan de gewone bevolking.
Ook is het apart dat we hier, naast kalligrafie, ook tegels met afbeeldingen van dieren zien; onder andere aapjes. Behalve tijdens de gebedstijden mag je hier ook als niet-moslim een bezoek brengen.
Buiten de moskee staat een meisje op een stoel en houdt een soort selfiestick met witte blok tegen de tegels aan. We vragen haar wat ze aan het doen is en ze komt graag met ons in gesprek. Ze onderzoekt de originele kleur van de tegels zodat ze de juiste kleur kunnen mengen voor restauratie projecten. Ze werken hier niet met RAL kleuren zoals bij ons, maar hun eenheid is NCS. We wisselen mailadressen uit en beloven haar een kleurenwaaier te sturen. Leuk om zo even contact te hebben.
De meeste steden in Iran kun je kennen aan hun kleuren. Zagen we in Teheran en Qom vooral het prachtige blauw-groen; in Shiraz overheerst roze en in Istafan zien we meer gele kleuren.
In een zijstraatje krijgen we demonstratie van het schilderen van miniaturen: de eigenaar die 20 jaar geleden al vermeld werd in de Lonely Planet, en in de laatste versie ook weer, laat zien hoe hij met een kwastje, gemaakt van haren van zijn Perzische kat, in no-time een prachtige karikatuur op een stukje kameelbot tekent. Hier kun je kwalitatief zeer goede miniaturen en cadeau artikelen kopen. En zelfs betalen met creditcard is hier mogelijk.
De volgende stop is bij een goede perzenhandelaar. Ook hier demonstraties van het weven van tapijten en het stempelen van tafelkleden met behulp van antieke mallen. Mooi om te zien hoe ze per kleur het patroon herhalen totdat het gewenste effect bereikt is. Dan de kelder in, waar we alle soorten perzische tapijten te zien krijgen, omder het genot van een glaasje thee. Tapijten gemaakt van wol, zijde of een mengeling en met een diversiteit aan dichtheid van het aantal knopen; hoe fijner hoe duurder uiteraard. Er zijn prachtige exemplaren bij en het is heel leerzaam.
Rondom het plein vindt je de Qaysariye bazaar, inclusief een grote karavanserai. Meer dan 5 km steegjes met koopwaar is hier te bezoeken en je kunt het zo gek niet bedenken of het is hier wel te koop. "Gaz" (noga met pistachenootjes) is de lokale lekkernij die in grote kleurrijke geschenkverpakkingen aangeboden wordt.
We drinken heerlijke koffie, thee of vers sapje in een klein cafeetje en vervolgen onze weg.
Dan terug naar het hotel om even uit te rusten en aan het einde van de middag gaan we met de bus de bruggen bekijken, waar Isfahan ook om bekend staat. Allereerst de Pol-e Khaju brug, 132 m lang, met een achthoekig paviljoen in het midden en uiteraard versierd mer tegels. Prachtig verlicht trekt het hele horden jongeren aan, die hier vooral elkaar komen bekijken; in de nissen hun theetje drinken, hun lied zingen of in het park ernaast hun verlichte vliegers oplaten. Een bijzonder sfeervolle en romantische plek. Grappig ook de "magical eyes" van het leeuwenstandbeeld: als je aan de andere kant van de brug staat zie je twee ogen oplichten.
De tweede brug is de Si-o Se Pol, de brug met de 33 bogen. Driehonderd meter lang en deze fungeert ook als dam, al is dat in deze periode niet nodig, want de rivierbedding is helemaal droog. Twee keer per jaar wordt de dam open gezet en staat er water in de rivier Zayandeh Rud.
Deze avond eten we in een selfservice restaurant: op die naam knappen we een beetje af, maar de kwaliteit en diversiteit van het eten is supergoed. We kunnen hier zelfs een limoenbiertje ( uiteraard 0 % alcohol) tappen.