Mahan en Kerman

25-10-2017 Mahan en Kerman
Gisteravond hebben we op een bijzondere plek gegeten in het moderne gedeelte van Yazd, restaurant the Cave. De entree is een grot met waterval, waar je langs de zijkanten naar binnen kunt. Binnen vallen we van de ene in de andere verbazing; hier is met mensenhanden een kunstmatige grot gemaakt die bijna niet van echt te onderscheiden is. Piet heeft dus ook geen zweetdruppeltjes op zijn hoofd, maar dat is gewoon condens van de rots...
Overal zitjes of plankieren waarop locals in kleermakerzit met hun families genieten van het eten. Een hele rits schoenen voor de nis, zodat je al van een afstandje kunt zien dat die nis in gebruik is. Mia wil dat ook dolgraag een keer, zo zittend eten en we gaan dat speciaal voor haar een keer regelen. Denk dat de rest van de groep toch liever op een stoeltje zit. Net zo min als we op de Aziatische manier kunnen hurken, is lang tafelen in kleermakerszit voor de gemiddelde deelnemer van onze groep weg gelegd.
Wat verderop zit een verliefd stelletje samen van een pizza te genieten, en ja, ook dat kun je hier sinds kort bestellen. Op dit soort plekken treft de jeugd zich hier dus, en hier wordt de kiem gelegd voor afschaffing van het gearrangeerde huwelijk.
Nadat we uitgebreid gebruik gemaakt hebben van het prima verzorgde buffet, gaan we weer met de bus terug naar ons hotel. Een aantal gaat nog even een cappucino drinken op het terras van een klein cafeetje en daarna lekker naar bed.

Voordat de wekker gaat, zijn we al wakker en genieten we van het gefilterde licht wat door de gekleurde raampjes van de dakkoepel op ons bed schijnt. Margo zou zeggen: " Wie heeft hier vannacht het licht aangemaakt...?"
Het programma is een beetje aangepast omdat dat logistiek beter past en daarom gaan we vandaag al naar Mahan, net voorbij Kerman. Dat betekent een flinke rit, maar ook veel tijd om te lezen, beetje slapen en met elkaar te praten. We hebben het gezellig met elkaar.
We maken een sanitaire stop bij een tankstation, waar zoals gebruikelijk 9 van de 10 toiletten hurktoiletten zijn. Op zich geen probleem, maar bij deze is het even "verstand op nul", de handen goed wassen en daarna "desinfecteren" met zeep zonder water. Handig ook om te weten dat op openbare plaatsen geen toiletpapier is; zelf meenemen dus.
In het winkeltje kopen we wat proviand voor onderweg. Drie keer raden wat ik moest betalen voor een zakje pinda's, pakje Tuc en een zakje verse noten?
Als eerste brengen we een bezoekje aan de Prinsentuin (Bagh-e Shahzade) uit de 18e eeuw, aangelegd door de zoon van Kadjar koning Mohammed Sjah. Hij was niet zo geliefd en hij stierf voordat de bouw klaar was. Het verhaal gaat dat de bouwvakkers de laatste tegel in de voorgevel weigerden te plaatsen, toen bekend werd dat hij overleden was. De bovenverdieping is nooit meer van tegels voorzien. Overigens is de restauratie op dit moment in volle gang door toedoen van Unesco.
Stel je een brede tuin voor met bomen en bloemen; met aan weerszijden trappen en looppaden en via terrassen oplopend in hoogte naar het huis toe. In het midden waterpartijen met watervallen, op de grens van het volgende terras. Water in overvloed, want de bekkens worden gevoed door een bron in de bergen die je kunt zien liggen. In de winter zijn deze bergen met sneeuw bedekt en dat lijkt me ook een prachtig gezicht.
We zien hier Iraanse families picknicken langs de waterkanaaltjes, of op de houten banken die met Perzische tapijten bekleed zijn. Wij lunchen op het terras aan een lange tafel met de gebruikelijke rauwkost, rijst en kebab. In de vrije tijd worden we met regelmaat aangesproken door Iraniers die dolgraag met ons op de foto willen; hiervoor hartelijk bedanken en dan snel het bewijs aan hun familie laten zien, alsof ze een trofee veroverd hebben. Het is hartverwarmend te ervaren hoe welkom we hier zijn; het blijft heel bijzonder.
In Maham zelf bezoeken we het mausoleum van Sjah Nematollah Vali ( Aramgah-e Shah Nematollah Vali) die hier volgens overlevering op 100 jarige leeftijd in 1431 stierf.
Het is een druk bezocht bedevaartsoord geworden wat ook te zien is aan de winkeltjes op het voorplein. Zo is er een boekhandel waar je alle Europese klassiekers zoals "Rond de wereld in 80 dagen" prachtig ingebonden, en in Arabisch schrift, kunt kopen. Dat ook Mein Kampf van Adolf Hitler hier ligt, vinden we op zijn minst verwonderlijk.
In het gebouw kunnen we, behalve de schrijn, ook de zeer kleine meditatieruimte bekijken die Nematollah zelf gebruikte. Een oude man knielt neer in een hoekje tegen azuurblauwe tegels en zingt luid een gebed wat we niet verstaan, maar de strekking wel begrijpen.
Kinderen poseren graag voor onze camera's; vragen er vaak zelf ook om. Het meisje wat een prachtig kunstwerkje borduurt, wil zelf niet op de foto, maar haar kunstwerk mag wel!
We checken in bij hotel Pars, een prima 5 sterren hotel in de stad, met alle luxe die we ons kunnen wensen. Niet typisch Iraans en zeker niet zo sfeervol als het Mahin Saraye Rehab hotel in Kashan of het Fahadan hotel in Yazd, maar de luxe en onbeperkt wifi is wel even lekker!
's Avonds lopen we naar het nieuwe centrum en ook hier valt weer op hoe schoon en netjes het op straat is. We gaan naar een hip restaurant waar we vanavond vis (uit de Perzische golf) en garnalen gaan eten; behalve de "veggies" en "uienloos" dan waar zoals gebruikelijk aangepast eten voor klaar staat. Het heeft even geduurd, maar ze beginnen het te snappen.
Het eten wordt weer in een moordend tempo geserveerd en de tafels staan bomvol eten. Dat schijnt hier ook zo te horen.
Lisette is in het hotel gebleven omdat ze niet helemaal lekker is en we besluiten de pittige gembersnoepjes die we bij de thee krijgen, voor haar mee te nemen. Goed voor haar keel. Mia maakt zich onsterfelijk door een voorraadje te wikkelen in een stoffen servet die ze voor papier aan zag. De manager is er als de kippen bij om zijn servet te redden van de ondergang, maar geeft bij vertrek een heel zakje van deze typisch Kermaanse lekkernij mee. Heel attent.
Sommigen gaan met de peperdure taxi (€ 1,-) en de anderen gaan lopen, aangemoedigd door de vele Iraniers die toeteren, zwaaien en ons toeroepen "Helloooooow" en "welcome!". We voelen ons een soort attractie. De fruitverkoper breekt alle records als hij met weidse gebaren entousiast en theatraal alle Nederlandse namen en steden die hij kent in verrukking uit schreeuwt. Zowel wijzelf als de locals moeten er erg om lachen.
En wat liggen we toch lekker op tijd in bed, als we de laatste stop ( in de bar) over kunnen slaan...