De woestijn in!

( de foto's van het vorige verslag vindt je terug bij het verslag " trein naar Yadz" : heb last van een bug in het systeem)
(Wellicht van dit verslag ook maar dat weet ik pas als ik het geplaatst heb)
Ik moet niet vergeten om een paar belangrijke dingen te vertellen die je niet moet doen als je in Iran bent. Met stip op nummer 1 is dat je neus snuiven in het openbaar, en al helemaal niet aan tafel. Zorg dus dat je niet verkouden bent...
Wc papier doorspoelen is ook not done: overal staan mandjes waar je het "overduidelijk voor diverse doeleinden gebruikte papier" kunt dumpen.
Als derde is het gebruik van gordels, ook in de bus, verplicht. Het kan voorkomen dat je door de politie wordt aangehouden om dit te controleren.
Het vierde gedrag wat niet op prijs gesteld wordt, is in het openbaar te "klef" met elkaar omgaan, en dan vooral wanneer er sprake is van een relatie. Niet teveel genegenheid tonen in het openbaar dus.
En tot slot altijd vragen of je een foto mag maken. Wil je een mooie vrouw fotograferen, dan kan het helpen als een vrouw de vraag stelt.

Vandaag om half tien vertrek naar de Kalutwoestijn op zo'n twee uur rijden ten zuiden van Kerman. Eerder vertrekken heeft geen zin, want vanaf 08.30 u is het hier al 35 graden!
Het eerste stuk buiten de stad zien we nog pistache struiken links en rechts van de weg, maar verderop rijden we door kale bergen met af en toe een groene oase.
We zien een soort van kratertjes, de schaften van de zogenaamde Qanats, kunstmatig aangelegde ondergrondse waterkanalen: een systeem wat in Iran al meer dan 4000 jaar wordt toegepast. Ze zijn zelfs vanuit de ruimte te zien.
Eenmaal door de bergen heen begint ineens, bijna onaangekondigd, de woestijn. En gaat de temperatuur opeens met enorme sprongen omhoog. De weg waarop we rijden gaat nog zo'n 500 km door richting Afghanistan en Pakistan, maar het is ivm criminaliteit en drugskoeriers niet aan te raden veel verder door te rijden.
We stoppen bij een grote vervallen keravanserai, een pleisterplaats, die gerestaureerd wordt. Geheel ommuurd en op elke hoek een prachtige toren. In het midden van de grote binnenplaats een waterkanaal, de bron van leven. Zodra de bus stopt, rent een klein jongetje zijn huis binnen om de rest te waarschuwen. Moeder komt quasi het erf vegen en dochter stalt haar winkeltje met zelfgemaakte popjes uit. Voor "ten" (meer Engels spreekt ze niet); dat is dus 100.000,- rial voor de oplettende lezer,
koop ik Maja de bij. Die lag daar toch gewoon op mij te wachten.
In hetzelfde dorpje, Shafi Abat, krijgen we een lunch aangeboden in een soort B&B. Je kunt hier overnachten in kleine nette kamers of in tentjes die onder een afdak staan. We zitten op de grond onder een rieten afdak, op Perzische tapijten, met een heerlijk kussen in de rug en genieten van salade, stukken kip en heerlijk gerookte knoflooktenen. We moeten wennen aan de warmte.
Dan een flink stuk doorrijden over kaarsrechte wegen diep de woestijn in, om een wandeling te maken of de grillige rotsen te beklimmen bij de Kalut. Hier vindt je zandkastelen (yardangs) van vijf tot tien verdiepingen hoog, gevormd door de wind.
Deze plek staat ook bekend als de heetste plek op aarde: in 2005 werd hier een temperatuur van 70 graden C gemeten! Mia is hier oprecht blij met de superluchtige kaftan die ze van een zusje gekregen heeft.
Het is overweldigend mooi en wat zijn wij bevoorrechte mensen dat we dit mee mogen maken!
Toos is helemaal in haar element en denkt dat ze in een vorig leven in de woestijn gewoond heeft. Er gaat zelfs een zakje woestijnzand mee naar huis voor de kleinkinderen!
Onze Iraanse gids Bahar klimt als een echte berggeit omhoog: dat doen we haar niet na. Schijnt ze geleerd te hebben toen ze als klein meisje op school een andere leerling gebeten had en op haar donder kreeg van haar moeder. Om de straf te ontlopen, kroop ze zo hoog mogelijk de rotsen op, tot haar moeder was afgekoeld.
En omdat toch niemand kijkt en de "moraalpolitie" in geen velden of wegen te bekennen is, maken we ook een groepsfoto zonder hoofddoek...
De volgende stop is bij een droge "zouten" rivierbedding. Als we er overheen lopen, lijkt het of we over te dun ijs lopen; het beweegt en kraakt aan alle kanten. Als je heel stil bent, hoor je vanuit de bergen de echo van het geluid dat we maken. Zo speciaal.
Margo maakt prachtige foto's van Bert en Inge op deze bijzondere locatie en Toos neemt een stukje zout mee als souvenir.
In de bus terug wordt verzucht dat dit echt een dag met een gouden randje is!