Het terracotta leger!

Vandaag een hoogtepunt van onze reis: een bezoek aan het Terracottaleger, op anderhalf uur rijden van Xi’an: bij toeval ontdekt door een boer in 1974 bij het zoeken naar een bron. Het is het graf van keizer Qin Shi, de despoot die China meer dan 2200 jaar geleden verenigde. De meer dan 7000 terracotta soldaten, boogschutters en paarden waren bedoeld om zijn graf te bewaken. Het vermoedelijke graf van Qin Shi zelf bevindt zich in een heuvel, anderhalve kilometer ten westen van de vindplaats van het terracottaleger. Boze tongen beweren dat men dit graf niet durft te openen omdat er dan kwikzilver vrij zou komen. De keizer heeft 36 jaar lang 700.000 mensen laten werken aan de bouw van zijn graf. In het graf zelf zouden 48 concubines levend mee begraven zijn. En ook de arbeiders die het ontwerp van het graf kenden, hebben het graf nooit meer verlaten. Een gruwelijk lot. Maar voordat we deze archeologische schat gaan bezoeken, krijgen we eerst een demonstratie van het maken van de soldaten, in een terracottafabriek. Leuk om te zien, maar een beetje jammer dat het weer eindigt in een enorme winkel waar alles wat de Chinezen kunnen namaken te koop is. Globes, gelakt meubilair, chopsticks, servies, een geborduurde Lady Diana met 1 veel te grote pupil (Chinese namaak is het net niet, he?), tapijten maar ook massagesticks en alternatieve geneeswijzes. We kijken en gruwelen. Het echte werk is veel beter. Hoewel de entree ons aan Disney doet denken, met het golfkarretje, de eettentjes, de Starbucks (die in China echt voeten aan de grond heeft gekregen), maar ook het kraampje waar je zeepaardjes, wormen en schorpioenen kunt eten. We kijken en gruwelen.
Het complex bestaat uit drie putten en een expositiezaal. Put 1 is de grootste, met meer dan 6000 infanterie soldaten die in gangen opgesteld staan. Vroeger waren deze gangen met houten balkenplafonds afgedekt, wat je elders in het complex nog kunt zien aan de donkere aarde. Put 2 bevat cavalerie en soldaten en put 3 lijkt het commandocentrum voor officieren te zijn. Men is tot op vandaag nog steeds bezig met uitgravingen, dus wie weet wat de toekomst ons nog brengt. Eenmaal binnen in hal 1 heb ik het idee dat er naast die 6000 soldaten ongeveer 6 miljoen (met name) Chinese toeristen zich vier/vijf dik verdringen om een glimp op te vangen van dit wereldwonder. Druk druk druk, met hoofdletters, zeker in het gedeelte bij de ingang waar je een prachtig overzicht hebt over de hele hal. We wachten onze beurt af en schuiven door naar voren zodra dat kan. Die drukte werpt wel een schaduw op de opwinding dat we op deze bijzondere plek mogen zijn, want we hadden vooraf een voorstelling dat het zicht op de put veel minder belemmerd zou zijn. Maar ons geduld wordt beloond en wat verderop kunnen we alles bekijken. De soldaten hebben allemaal een andere uitdrukking en hoewel ze na de opgraving allemaal grijs van kleur zijn, waren ze oorspronkelijk in levendige kleuren geschilderd. De massaliteit van dit leger maakt enorme indruk op ons, want hoe is het mogelijk dat men zoveel eeuwen geleden een dergelijke prestatie neer heeft kunnen zetten, die tot vandaag bewaard is gebleven? We besluiten thuis aan de hand van de foto’s nog eens extra te gaan genieten van de details van de verschillende soldaten. Want het is teveel om te bevatten. Ter afwisseling eten we vanavond in een hot-pot restaurant. Een soort fondue restaurant, met naar keuze spicy soep om in te fonduen, of tomaat, of seafood-basis. In eerste instantie zouden we 2 (!) uur moeten wachten, maar omdat we interessante blanke toeristen zijn (waar iedereen stiekem opnames van maakt of mee op de foto wil) hoeven we maar drie kwartier te wachten. Het is leuk om te zien hoeveel Chinese families hiervan genieten, maar ook hoe goed het ingesteld is op het meenemen van kleine kids: ik zag zelfs een bedje bij de tafel staan. Prachtig toch? Het eten zelf was “not my cup of tea”. Als je vlees, vis, groentes allemaal in dezelfde pot gooit, gaat er een heleboel smaaksensatie verloren. Om het maar zachtjes uit te drukken. Maar wel heel erg leuk om eens mee te maken. Ik heb nog nooit een restaurant gezien met zo’n grote wachtruimte; waar je iets te drinken krijgt aangeboden; wat snacks, maar ook een spel en knutsel mogelijkheden. Wij kunnen nu van glitterpapierstroken sterren maken. Vraag Toos of crea-Willy!