De eerste dagen in Armenie!

08-06-2018

Wat is dat fijn op reis gaan; als de regen er thuis met bakken uit valt! Het ophaalrondje viel letterlijk in het water, want met name bij Christien moesten we door dikke plassen waden om bij de bus te komen. We kwamen bij elkaar bij de Wetteling en toen de grote bus er eenmaal was, konden we direct door naar Dusseldorf. Even zoeken naar de incheckbalie, bagage afgeven en door de controle. Maja werd er uit gepikt omdat er sporen van springstof op haar ipad zouden zitten. Dynamisch type he. Maar na een tweede controle werd het sein op groen gezet en mochten we door naar de koffie. We vliegen met Ukraine Airlines met een overstap in Kiev (vinkje op onze landkaart: zijn we ook geweest...) en op beide vluchten hebben we een uur vertraging. In Kiev ontmoeten we onze Belgische reisbegeleider Gil (“Zal ik seffekes een foto van u trekken?”), een ervaren en sympathieke dame die haar sporen in het toerisme wel verdiend heeft. 

Eenmaal aangekomen in Jerevan door de douane, wat supergoed geregeld was met wel 14 balies die geopend waren. Ook de koffers waren er snel en binnen twintig minuten waren we in ons hotel Hrazdan in Jerevan. Het hotel is net gerenoveerd en hoewel de entree wat kaal en ongezellig is, is de rest prima in orde. Een nette bar, restaurant, fijn zwembad en de kamers zijn ruim, met aparte zithoek, en fris. De badkamer met grote douche is ook prima in orde. Hier houden we het met gemak vier nachten vol.

Snel naar bed, want is inmiddels al 02.00 u ‘s nachts, al is het voor ons eigenlijk nog twee uur vroeger.

09-06-2018

Om 10.00 uur staat onze (vrijgezelle, maar niets voor Wilma) gids Robert klaar om ons de stad Jerevan te laten zien. Deze stad is gesticht in 782 bc en is daarmee 29 jaar ouder dan Rome, iets waar ze hier erg trots op zijn.

Armenie kent een bewogen geschiedenis met veel onderdrukking en de sporen daarvan zijn duidelijk zichtbaar in de stad. De grauwe woonblokken die we wel verwacht hadden, maar zeker ook statige gebouwen en pleinen uit de Sovjettijd.

We beginnen bij de Cascade, een prestigieus en heel bijzonder bouwwerk uit de Sovjettijd, maar wat pas in 2010 in gebruik genomen werd. Stel je een groot plein voor, met aan het begin een imposant strak beeld van de stadsarchitect Aleksandr Tamanjan die een prachtig stadsplan maakte ( wat naast zijn beeld te bekijken is) en onder meer de Cascade ontworpen heeft. Over het grote plein met beroemde kunstwerken (de dikke rokende dame; de blauwe kat; de hazen op de olifant; de ideale man voor Wilma; de dikke poes met heel klein tongetje, o.a van Fernando Botero) loop je naar de Cascade. Het zijn twee gigantische marmeren trappen, met daartussen terrassen op verschillende niveaus, met musea en kunsttentoonstellingen die echt de moeite waard zijn. Heel veel moderne kunst kun je hier bekijken. Een rijke Armeense zakenman heeft de Cascade gerenoveerd; er roltrappen in laten maken en het Cafesjian Museum voor Moderne Kunst gevestigd. In de museumwinkel zijn de best verkochte artikelen de museumgadgets uit het van Gogh en Rijksmuseum uit ons eigen land! ( werd me ingefluisterd door de oud manager die nu in Nederland woont en die ik daar sprak!). Persoonlijk heb ik erg genoten van de theepot verzameling die er tentoongesteld was.

Ga zeker helemaal naar boven om van een goddelijk uitzicht te genieten; met helder weer zie je de berg Ararat in Turkije liggen. Wanneer het echt zomer is, worden de fonteinen in werking gesteld en is het helemaal geweldig.

Links boven de Cascade zie je een opvallend pand met heel veel glas; dat is van Charles Aznavour (94!) en hij is geen Fransman maar de nummer 1 ambassadeur van Armenie!

We wandelen verder naar het Plein van de Republiek, via de handicraftmarkt (kerststalletjes scoren voor Ine en Christien) en het Vrijheidsplein, waar kinderen electrische autootjes en brommertjes of fietsjes kunnen huren en lekker veilig over het plein kunnen crossen. Het ziet er erg gezellig uit.

Jerevan is een vriendelijke schone en veilige stad: wij merken niets van de smog die hier zou hangen. Door de hele stad zie je veel grote kunstwerken, vooral van Armeniers die iets betekend hebben in hun leven: het kunstwerkje wat president Sarkozy ooit cadeau gaf, valt in negatieve zin op, omdat het veel te klein is, op de plek waar het nu staat. 

De mensen zijn ontzettend vriendelijk en spreken je graag aan. Al zijn die, die een beetje verstaanbaar Engels spreken, op de vingers van een hand te tellen.

De lunch staat voor ons klaar bij Libanees restaurant Tabouleh, waar we de gelijknamige salade proeven, samen met houmous, coucous, een soort houmous van aubergine en een kruidenjochurt: je likt je vingers erbij af. Maar dat was pas de “appetizer” en daarna volgde nog overheerlijke spiezen met kip en lamsvlees.

Gelukkig voor ons is ook de wijn ( en het bier) hier heel betaalbaar: een biertje kost ca € 1,50 en een wijntje (niet te verwarren met de “wiendjes” die Wilma bestelt) € 1,75 per glas. En beiden van zeer goede kwaliteit.

Na de lunch gaan we naar de Armeense brouwerij Noy waar jaarlijks 8 miljoen liter brandy geproduceerd wordt (gen voornamelijk naar Rusland wordt uitgevoerd). We krijgen een prive rondleiding door een museumpje en de oude en nieuwe kelders en mogen port proeven van 5 en 10 jaar oud. Ik geloof niet dat we hier verslaafd aan zullen raken, maar het was hartstikke interessant om te zien. Vooral die oude kelders met enorme plafondbalken en de houten lift (met hekje, he Ine). Alleen de partner van een van de Ria’s mag een flesje brandy tegemoet zien.

Weer terug in het hotel even wat vrije tijd om uit te rusten, of van het zwembad gebruik te maken. Om half acht eten we in ons hotel: een beetje home alone, helemaal alleen aan een 8 persoons tafel in het restaurant. Maar het is heerlijk en we genieten. We sluiten de avond af met een glaasje in de tuin. Hoewel het hier overdag behoorlijk warm is, zijn de nachten koeler, maar we hebben heerlijk buiten gezeten. En ontzettend met elkaar gelachen. We hebben echt een gezellige groep.

09-06-2018

Om 09.00 uur vertrek naar Geghard waar we het oude klooster uit de 4e eeuw bezoeken. Wat een prachtige plek en wat een bijzonder gebouw, deels in de rotsen gebouwd. Volgens overlevering is hier de Heilige Speer bewaard, waarmee Christus verwond werd aan het kruis. Deze is nu terug te vinden in Echmiadzin.

Geghard bestaat uit verschillende kerken, soms moeilijk begaanbaar vanwege de ongelijke rotsvloer en het gebrek aan daglicht. Je ziet hier de cellen van de monikken en veel kruisstenen en fresco’s en er hangt een serene sfeer. De omgeving is ook prachtig en uniek en we zijn blij dit gezien te hebben. 

In de kerk mogen we deelgenoot zijn van de doop van een heel klein kindje, ongeveer een week oud: wat boffen we dat we dat mee mogen maken.

De toiletjuffrouw is hier het enige minpuntje: zij doet met haar slecht humeur afbreuk aan de sfeer van het complex.

Dan op weg naar Garni om de enige nog overgebleven tempel, uit de 1e eeuw ac, te bezoeken. Deze tempel is gebouwd met basaltblokken, versterkt met loden staven, die na 1500 eruit gestolen werden om kogels van te maken. Daardoor is de tempel tijdens een aardbeving in 1679 in elkaar gestort. In de Sovjettijd is de tempel herbouwd, zoveel mogelijk met het originele materiaal en dat is heel goed gelukt. 

De tempel ligt op een bladvormige hoge rug in een kloof in het landschap, waardoor slechts een beperkt gedeelte met muren beschermd hoefde te worden voor invallen van buitenaf. Je kunt er de restanten van een kerk en badhuis bezoeken. Hoewel het er erg druk kan zijn met toeristen en scholieren, kun je altijd een plekje vinden om van de serene rust en het landschap te genieten.

De lunch is voor ons geregeld in een tuin in het dorp, waar in het gras een aantal tafels klaar staan waar je met groepen kunt eten. Eerst krijgen we een demonstatie hoe het lokale brood (lavasj) gemaakt wordt en hoe men het hier eet. Daarna eten we salade en heerlijke vis met aardappelen.

Dan op weg naar het museum en het monument van de Armeense Genocide. Het maakt een verpletterende indruk op ons. 

Allereerst het museum waar je drie vakken doorloopt: voor, tijdens en na de genocide, om je een beeld te kunnen vormen van wat dit land overkomen is. Je moet denken aan 600.000 tot 1,5 miljoen slachtoffers, die op een gruwelijke wijze om het leven kwamen tijdens een niet te begrijpen, doordachte en niet te stuiten massamoord. Die tot op de dag van vandaag door de meest schuldige landen niet erkend wordt. Je moet het museum zelf ervaren om erover mee te kunnen praten.

Daarna naar het momunent buiten, wat feitelijk uit drie dingen bestaat: de ondergrondse ring met het eeuwig vuur waar continu door Armenen (vaak met hun kinderen) bloemen neer gelegd worden, de muur met de namen van de plaatsen die betrokken waren, en de twee spitsen (een als symbool voor west, en een als symbool voor oost Armenie) die los van elkaar staan. Armeniers hopen dat het ooit weer 1 natie zal worden.

Terug naar het hotel om alles te laten bezinken en even te relaxen. En dan in de avonduren naar een sfeervol lokaal restaurant waar we het diner geserveerd krijgen. We hadden een bijzondere ober die twee flessen bier in een keer kon inschenken (maar ook dat was niets voor Wilma).

En we werden getrakteerd op muziek van een lokaal gezelschap. Beetje jammer van die Duitse groep met hun aftreksel van de buikdans...