IJsvissen!

Vanmorgen weer als een tros Michelin mannetjes vanaf het hotel naar het vertrekpunt voor de excursie ijsvissen, het traditionele Finse weekendvermaak. We leren bij, want als we in "vol ornaat" vertrekken, spreken we buiten af, in plaats van in de warme receptie.
Het gaat steeds sneller; eigen muts ophangen, in de rij staan voor een helm en ondertussen een bivakmuts van de balie grissen, en dan naar buiten. Aan de logistiek valt nog wel het een en ander te verbeteren: wij zouden een aparte in- en uitgang maken, als we hier iets te zeggen hadden.
Ook de gemiddelde kruissnelheid loopt op: we horen mensen opscheppen dat ze 70 km per uur gehaald hebben. Dat is minder voor degenen die achterop zitten en de aanschaf van een nierband overwegen.
Het is een prachtige zonnige dag met helderblauwe lucht en de sneeuw glinstert ons tegemoet. Wat hebben we toch geluk met zo'n dag; we worden er helemaal blij van.
Na een dik half uur rijden komen we aan bij een meer waar we gaan ijsvissen. Uit het bos komt een verward jong rendier gerend, vlak langs onze sneeuwscooters en zo dichtbij dat we het zouden kunnen aanraken. Dat wordt echter afgeraden, want een rendier in het nauw maakt vreemde sprongen. Letterlijk ook nog, door de hoge sneeuw. We vragen ons af of hij het gaat overleven zonder de rest van zijn familie, maar vinden het toch een bijzondere ontmoeting.
We krijgen een klein plastic hengeltje en een krukje en lopen dan het meer op ( wish come true; lopen over water...) op zoek naar een zonnig plekje. Bianca en Erik natuurlijk net iets verder voor de illusie dat ze hier helemaal alleen zijn.
Met onze laarzen maken we stukje ijs sneeuwvrij en plaatsen ons krukje met de neus in de zon en zodanig dat we niet meteen achterover donderen. Tenminste, de meesten van ons. Dan met de handboor een gat in de 80 cm dikke ijslaag draaien en de resten ijs er een paar keer uitscheppen met een lepel (of blote handen he Erik de Viking?). De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat voor de meesten van ons met een elektrische boor een gat wordt gemaakt.
Vervolgens hang je je hengeltje in het gat en draai je het klosje zover af tot je de bodem raakt, en vervolgens drie tot vier slagen omhoog. Je zit dan in het warmste gedeelte van het meer, waar de vissen te vinden zijn. Normaal gesproken dan, want wij vangen helemaal niets. Maar we hebben wel een goed idee gekregen hoe het werkt.
In de heerlijk warm gestookte blokhut spelen we weer een beetje met vuur door onze handschoenen naast de open haard te leggen, maar deze keer gaat het gelukkig goed.
We worden verwend met warm bessensap, zalmsoep met aardappelen en suikerbrood/cake. Opgediend in nagemaakte Sami mokjes en schaaltjes die oorspronkelijk met de hand gemaakt worden van berchwood. Sfeervol.
Op de terugweg maken we een stop voor een groepsfoto en dat is nog een hele klus. Lana heeft ofwel last van de zon, of ze is niet te zien op de foto, maar uiteindelijk zal er wel een redelijke foto overblijven.
Een van onze gidsen probeert indruk op ons te maken door een showtje weg te geven op de open vlakte, maar hoogmoed komt ten val en dat is ook precies wat hij doet. Met enig leedvermaak zien we toe hoe hard ze moeten werken om de zware machine weer overeind te krijgen.
Weer terug in Levi is er weer vrije tijd totdat we naar het steakrestaurant vertrekken voor ons diner. Terwijl we op elkaar wachten voor de deur van ons hotel, worden we verrast door het noorderlicht, recht boven ons hoofd. Theo scoort een schitterend filmpje wat een goede indruk geeft van wat wij zien. Groen bewegende sluiers, soms heel vaag en dan opeens veel feller; ze zijn daarboven druk bezig met een flesje Heineken...
Restaurant Pitvipirtti is een van de betere restaurants in Levi, met een voortreffelijk voorgerechtenbuffet waar speciaal voor Marleen P ook kaviaar wordt aangeboden.
Als hoofdgerecht is er keuze uit rendier, lam of bief filet en het is allemaal even heerlijk.
Na het eten gaat het in optocht en via omwegen ( want iedereen weet hier de kortste route...) naar het meer voor een extra noorderlicht voorstelling. Weer iets om van je bucketlist af te strepen; een unieke belevenis waar we nu allemaal over mee kunnen praten. We voelen ons bevoorrechte mensen dat we dit mee mogen maken.