Kennismaken met de sneeuwscooter!

15-02-2016 Kennismaking met de sneeuwscooter

In Lapland is misschien wel het belangrijkste vervoermiddel de sneeuwscooter.
Vandaag zullen we hier twee keer gebruik van maken; om naar de rendierfarm te gaan en om op zoek te gaan naar het noorderlicht.
Om 10.15 uur waren we bij Lapland Safari's en gaf Christophe ons uitleg over de outfit die we nodig hebben en die voor ons hier klaar ligt.
Naast ons " thermopane" ( volgens Margo) ondergoed, en minimaal twee extra laagjes bovenkleding, krijgen we hier wollen sokken ( one size, fits nobody), hoge boots met vilten binnenvoering, compleet wind- en waterdicht pak, grote leren wanten, ondermuts, helm, en omdat we meerdere excursies hebben geboekt, mogen we alles mee naar huis nemen. Het is best hilarisch om te zien hoe iedereen zich met min en meer moeite in de dikke pakken hijst,en vooral probeert om "de haren" er een beetje leuk uit te laten zien. Ik voorzie een " bad hairday week" want na gebruik van de mutsen en helms ben ik niet de enige met een " patientenkapsel".
Na de nodige instructies en tekens die we op moeten volgen en door moeten geven aan elkaar, gaan we op weg. Het is even wennen om deze machine te besturen omdat deze erg beweeglijk is en je moet leren het de vrijheid te geven, maar in te grijpen wanneer dat nodig is. We rijden met zes achter elkaar achter Christophe aan en de volgende zes met de begeleider. Inhalen is verboden, dus als je wat vrijer bent dan je voorganger, heb je gewoon pech. Maar op zich maakt het niet zoveel uit, want we moeten toch met enige regelmaat op elkaar wachten als we een drukke weg moeten oversteken. Het is spannend maar vooral machtig om middenin deze immens prachtige natuur te mogen rijden. We rijden over open vlaktes maar ook over heuveltjes in bossen met prachtige grote bomen waarvan de takken door de zware sneeuw naar beneden reiken. Ruimte, zover als je kunt kijken, en alles wit wit wit.
Eenmaal aangekomen bij de rendierfarm, zakken Toon en Maja bijna weg in een diepte, maar door ingrijpen van Christophe kan dit nog net voorkomen worden.
De zon breekt heel voorzichtig door de wolken, wat prachtige plaatjes oplevert.
We lopen naar de farm waar we iets te drinken aangeboden krijgen en uitleg krijgen over de historie van deze farm en het fokken van rendieren in zijn algemeenheid.
Daarna maken we een ritje met een slede, voortgetrokken door rendieren. Het ligt heerlijk ontspannen op de rendiervellen en we genieten ervan.
Dan mogen we in de wei met jonge, nieuwsgierige rendieren die we een soort sterrenmos mogen voeren. Sommigen zijn wat verlegen, maar er zijn ook brutale die gewoon tegen je op springen om wat lekkers te bemachtigen. Het zijn prachtige dieren, met een mooie vacht en ik vind ze echt schattig. Geweldig om ze van zo dichtbij te kunnen bekijken.
Het wordt tijd om op te stappen en Theo en Ellen nemen dat iets te letterlijk. Bij vertrek komen ze in een slip terecht, geven iets teveel gas en parkeren hun bolide IN de omheining van de rendierfarm. Een prestatie die ik ze niet na doe; je moet het toch maar kunnen. Na flink getrek, gevloek en gegraaf komt de scooter dan toch weer los; de omheiningspalen worden weer overeind getrokken en we gaan weer op weg.
Weer terug leveren we de helmen en bivakmutsen weer in en lopen we terug naar ons hotel. Even tijd voor jezelf.
Om half zes zien we elkaar weer in het hotel want daar staat een heerlijk etentje klaar.
Tegen zeven uur lopen we, met extra dikke kleding aan, weer terug naar Laplandsafari voor de avondtour Noorderlicht. We weten dat het niet op bestelling is, maar we zouden het zo graag toch willen zien ! Wederom een unieke rit met de sneeuwscooters en het is een heel aparte ervaring om in het donker te rijden. Moet wel zeggen dat ik mijn knietjes wel voelde na twee zulke flinke ritten als vandaag.
Halverwege was er een pauze in een leuke blokhut waar voor een drankje en worstje werd gezorgd. Christoph vertelde dat dit een van de redelijke unieke blokutten in de verre omtrek was, omdat de meesten door brand verwoest worden. Een paar minuten later zien we tot onze schrik een vuur oplaaien achter de rug van Hannie en blijken een paar handschoenen de weelde van een kandelaar niet te kunnen verdragen. En het telefoonhoesje van Hannie heeft vanaf nu een apart zwart plekje. We hebben er erg om moeten lachen, maar al met al geen noorderlicht gezien. De gezelligheid, zelfs met twee verstekelingen, en het genieten was er niet minder om.