Van Armenie naar Georgie!

15-06-2018

Nog twee kloosters te gaan en dan zit het er voor ons alweer op in Armenie!

Het landschap verandert ook en we zien onderweg veel leegstaande fabrieken en huizen uit de Sovjettijd. Volgens onze gids was het toen allemaal beter: iedereen had werk; er werd veel gebouwd en scholen waren gratis. 

Na het uiteen vallen van de Sovjet Unie, werden de fabrieken gesloten en kwamen veel mensen zonder werk te zitten. Langzamerhand krabbelt Armenie op uit dit diepe dal en lijkt de ecnomie zich te verbeteren, maar er is nog een lange weg te gaan.

Allereerst bezoeken we het klooster van Sanahin, wat bekend stond als school van verlichters en kalligrafen, met name tijdens de Kiurikian dynastie. We zien hier twee kerken met later aangebouwde voorportalen, waar we gewoon over de oude grafzerken mogen lopen. Beetje vreemd voor ons, maar we zien prachtige inscripties. Op het ernaast gelegen kerkhof zien we een graf van een belangrijke familie, die in 1998 door een ongeval om het leven kwam. Typisch Armeens om de grafsteen van foto’s van de vier familieleden te voorzien, plus een simpele voorstelling van een auto die een ravijn in stort. Laat niets meer aan de fantasie over. Eeuwen geleden krastte men nog in stenen kruisstenen om het verhaal van de overledene te vertellen; vandaag de dag doet men dat met foto’s en printwerk: het komt hier allemaal bij elkaar.

Vlakbij deze kerk staat het monument en de tentoongestelde MIG straaljager, bij het Mikojan museum. Omdat de ontwerpers van dit gevechtsvliegtuig (de broers Mikojan) in Sanahin geboren zijn, mag de MIG 21 hier natuurlijk niet ontbreken. Persoonlijk vind ik het een mooie vredige plek voor een akelig gevechtsvliegtuig, zo tussen de sappig groene weiden en met de twee grazende koeien op het terrein.

Het laatste Armeense klooster wat we bezoeken heet Haghpat en stamt uit de 10e eeuw. Wij ervaren het als het mooiste klooster wat we gezien hebben, mede door de ligging; de gaafheid, maar ook door de groene begroeing op het dak. In de bibliotheek vallen de grote lemen potten op die in de grond verzonken zijn. Hier werd de wijn bewaard en dat zou tevens voor het juiste klimaat zorgen voor de oude manuscripten die in de nissen bewaard werden. Een legende vertelt dat bij overvallen zoveel wijn geschonken werd, dat de overvallers, beneveld door de drank, vergaten om de manuscripten mee te nemen.

We lunchen in een groot restaurant met een prachtig uitzicht over de omgeving en twee muzikanten zorgen voor extra gezelligheid.

En dan is het tijd om van onze gids en chauffeur afscheid te nemen en dat gebeurt met hartelijke woorden over en weer.

Armenie was voor ons een groene oase, rust, vriendelijke bevolking, spectaculaire natuur, prachtig erfgoed, klaprozen, lavasj met zoute kaas, aan de ene kant zeer schoon, maar aan de andere kant zie je overal autowrakken liggen; melancholische muziek, devotie maar ook enorm in ontwikkeling. 

Bij de grens ontvangen we een uitreis stempel van Armenie en dan brengt de chauffeur ons door een stukje niemandsland naar de post van Georgie. Op zich ging dat ook heel soepel, ware het niet dat we het advies kregen om net voor de douane alvast te wisselen. Doe dat niet, maar wissel of pin bij aankomst in Tbilisi, en bespaar heel veel tijd.

We maken kennis met onze nieuwe Georgische gids (zeg maar Annie): 24 jaar en moeder van twee kids van 2 en 3 jaar. Een slanke den die we de komende week beter zullen leren kennen.

Eenmaal aangekomen in Tbilisi voelen we ons direct in een andere wereld. De kleuren, geluiden en het drukke verkeer knallen ons tegemoet. En met onze grote bus lopen we direct tegen parkeerproblemen aan (ons hotel, Ibis Styles, ligt aan een autovrije straat). Na een extra rondje en een gevaarlijke oversteek, lopen we met onze koffertjes (als in de vlucht uit Egypte) naar ons hotel. Ook hier een wereld van verschil met wat we in Armenie gewend waren. Hier krijgen we vernuftige kleurrijke moderne kamers, en gratis wifi! 

Het diner wordt geserveerd in een lokaal restaurant: het eten is overheerlijk, vooral het warme kaasbrood. En we genieten van (weliswaar erg luide) traditionele dans en muziek optredens. Echt genieten. We sluiten de dag af met een glaasje op het dakterras op de vijfde verdieping en ik hoor niemand klagen.