Eindelijk bericht!

Senegal 19 en 20 maart

Eindelijk tijd (en internet) om een bericht te plaatsen hoe het ons vergaat!
Het heeft even geduurd voordat ik iets kon plaatsen want er zijn zoveel compromitterende zaken gebeurd, waar niemand eigenlijk voor uit durfde te komen, waardoor er lange onderhandelingen gevoerd zijn voordat ik überhaupt iets aan Waarbenjij.nu mocht toe vertrouwen. En dan ook nog zonder namen te noemen.
Dat is een uitdaging zal ik je zeggen.
Want wat te doen als je niet mag vertellen dat iemand die een 1 pk geboekt heeft, onderweg in de bus naar Schiphol al niet goed wordt? En wat als iemand die voor het eerst met een groep op reis gaat, haar instapkaart vergeet mee te nemen naar Schiphol? En als een beroemde Ysselsteynse ondernemer ( in ruste) na vijf minuten op Schiphol al zoek is, samen met een niet nader te noemen dame die in een naam genoemd wordt met het MFC in Leunen? Wat als er bij aankomst twee kleine busjes in plaats van een grote klaar staat? En dat de zorgvuldig aangebrachte wijzigingen in het programma niet bekend blijken bij de lokale gids? En dan nog wat kleinigheidjes zoals een niet rokers kamer die naar rook stinkt? Een prachtige rode omslagdoek die zomaar verdwijnt? Een camera voor een fervent fotografe die jammer genoeg in de auto ligt die op de oprit staat van haar vriendin? In Venray dus! Een Maasbrees scheerapparaat wat de weg naar de toilettafel niet heeft gehaald en dus vervangen moet worden door een Senegalees exemplaar?
Twee dingen; welkom in Afrika, waar het altijd net iets anders geregeld is dan wij gewend zijn, en dus: niet opwinden. En alles is op te lossen, of lost zichzelf op; zelfs de rode omslagdoek, want ook in Senegal verkopen ze rode omslagdoeken!
Het begon allemaal fantastisch in de nacht van dinsdag op woensdag toen iedereen twintig minuten voor de afgesproken tijd bij Vice Versa aan de koffie of thee zat. En dat middenin de nacht!
Na een prima vlucht duiken we meteen in de hectiek van het Afrikaanse leven en komen ogen en oren tekort op weg naar ons hotel in Dakar ( het Novotel) . Prima hotel, al zouden wij de incheckprocedure heel anders regelen.
Lekker vrije tijd die rondom het zwembad verbracht wordt en tegen 19.0@ uur gaan we naar een restaurant aan het water waar we heerlijk verwend worden met schelpdieren, garnalen, witvis en vlees. De vloer is bezaaid met dikke laag schelpen; heel bijzonder. De sfeer zit er meteen goed in en het is gezellig aan tafel! En omdat we toch een nacht gemist hebben, liggen we rond half elf allemaal op een oor.
De volgende dag vertrekken we na het ontbijt met de busjes ( een Engelse en een Duitse) ( eigenlijk meer een Ysselsteynse en een mengelmoesje) voor een stadstour door Dakar. We zien het prachtige oude, vervallen station en we maken een groepsfoto bij de wacht voor het Koninklijk Paleis. Zo gauw er kleine kinderen in beeld zijn, wordt de groep onhandelbaar en zijn ze niet meer vooruit te branden. Moeten allemaal foto's maken van de kids, en met de kids, en er moet vooral ook hartstochtelijk afscheid genomen worden als we weer doorrijden.
De volgende stop is een werkplaats voor zandschilderingen. We krijgen een uitleg en sommigen van ons mogen het zelf uitproberen. Nooit geweten dat je met zoveel verschillende natuurlijke kleuren zand zulke mooie schilderijen kunt maken!
We bezoeken ook het ( afschuwelijke, volgens Margot) monument bovenop de heuvel. Het symboliseert de hoeksteen van de maatschappij, man, vrouw en kind, maar het is niet te begrijpen dat hier miljoenen voor uit gegeven zijn, terwijl een kind kan zien dat je hier veel betere doelen voor zou kunnen bedenken. Prestige dus. Maar die rode lamp in het hoofd van de vaderfiguur van het monument kan echt niet volgens Susanne en roept heel andere associaties op.
We gaan met de ferry in 20 minuten naar Ille de la Gorree en het verbaast ons hoe vriendelijk de locals aan boord zijn. Iedereen maakt een praatje met ons en vraagt onze naam. Blijkt achteraf een zeer uitgekiend marketingplan te zijn, want eenmaal op het eiland blijken ze allemaal een winkeltje te hebben en blijven ze je naam roepen, net zolang tot je iets bij hen gekocht hebt.
Een klein drama ontwikkelde zich ook toen bleek dat een van onze mannen een zeer donkere dochter op dit eiland rond had lopen, die luisterde naar de naam Amina. Tenminste, als we haar moeten geloven. Het viel ons al eerder op dat we hier heel zussen en broers tegen kwamen.
Ille de la Gorree is een fantastische plek met een bijzondere verstilde, beetje magische uitstraling. De combinaties van kleuren lijken zo weggelopen uit dure woonbladen en het doet heel romantisch aan. Hier zouden we best een paar nachtjes willen blijven en van de rust genieten als de laatste boot toeristen vertrokken is. We lunchen heerlijk aan het water en bezoeken dan het slavenmuseum, wat ins weer met beide benen op de grond zet. Confronterend om in zo'n kleine cel te staan en je te realiseren hoeveel mensen, maar vooral ook kinderen, hier ontzettend geleden moeten hebben.
We lopen rond en na een bezoek aan de kerk ontmoeten kinderen met wie we dansen over het plein! Tenminste Christien en Tiny!
En dan is het al weer tijd om terug te varen, te vroeg naar onze zin.
Vanavond worden we mee genomen naar het lokale restaurant La Creole waar de planning van bereiding van de maaltijd niet synchroon loopt met ons idee ervan, maar het is wel erg smakelijk. En we hebben daardoor meer tijd om wellicht meer wijntjes te drinken dan goed voor ons is. Maar ja, het is toch vakantie?