Varen en snorkelen!

29-04-2017
Vanmorgen vertrekken we op tijd naar de haven, tenminste, dat wil zeggen; wij waren er op tijd, maar in Panama denken ze daar heel anders over. Een half uur wachten is niets bijzonders, en by the way, waar maak je je druk over?
Veel varen vandaag dus, want we we gaan een grote ronde maken in de baai van Laguna Bocatorito naar de verschillende eilanden. En dus weer in en uit de boot; wat een genoegen!
Claire laat ons zien wat er al zo onder water te zien is bij de mangrove; een prachtig gezicht en we zien zelfs zeesterren! Al snel zien we de eerste dolfijnen, maar een paar spelbrekers jagen de dieren op door er heel dichtbij te varen en verpesten het voor de anderen. Maar we hebben geluk want wat verderop begroeten ze ons vlak naast de boot.
We meren aan bij een mini resort op palen, waar we kunnen snorkelen om de onderwaterwereld te bewonderen. Via een wat lompe houten trap kunnen we het water in en uit. Waterschoenen komen daarbij goed van pas, omdat de bodem bedekt is met scherp koraal, wat we niet willen beschadigen. En ze beschermen ons tegen het prikken van de zee egels die hier leven.
Het toilet hier is ook wel een attractie, omdat je zelf een emmertje water moet binnen halen om door te spoelen. Kleine boodschap 1 emmertje en grote 2.
Er wordt een lunch voor ons klaar gemaakt met de onvermijdelijke rijst, kip maar ook lekkere groenten en inktvis.
Dan varen we verder naar het eiland Bastimento, waar we over een bospad naar de Caribische Oceaan lopen om bij Red Frog Beach te genieten van de hoge golven. De rode vlag hangt uit, dus oppassen geblazen voor de onderstroming die je zomaar mee sleurt de zee in.
We springen door de branding en duiken door de hoge golven, maar we worden onverbiddelijk weer terug geworpen naar het strand. We maken een heerlijke wandeling langs het strand, voor een snelle peepshow en het passen van Assepoesters muiltje. Of drinken een glas in de houten bar aan het strand en horen het gruwelijke verhaal dat hier onlangs een meisje van 22 op het strand vermoord is.
En dan wordt het tijd om weer terug te varen naar hotel Playa Tortuga. Vanavond een vrije avond; sommigen blijven in het hotel en een paar anderen gaan, op aanraden van Claire, uit eten bij restaurant Casbah in het stadje.
Maar, op tijd terug, want we gaan mee met de optionele excursie om de leatherback schildpad te spotten. Kosten $ 20,- pp excl taxivervoer vv, maar geen garantie dat je ze ook echt in levende lijve zult zien. Het wordt een barre tocht, in het pikdonker over het strand, al struikelend over boomstammen en verrast worden door hoge golven zeewater, die je dus niet ziet aankomen. De "wandeling" (= understatement) is bijna 8 km lang (volgens de stappenteller van Mariet) en dat vergt onder deze omstandigheden behoorlijk wat van je conditie. Door elkaar te helpen waar nodig (top!), kan iedereen de tocht uiteindelijk uitlopen. En als beloning wordt een zeer grote schildpad gezien, die net terug de zee in loopt. Ging waarschijnlijk toch ergens anders haar eieren leggen. De sporen die ze op het strand achter laat, lijken op die van rupsbanden.
Terug in het hotel, wordt de ergste rommel en zand in de fontein achter gelaten, maar ondanks dat blijft er op de hotelkamers een soort zandstrand achter als souvenir van de indrukwekkende excursie.

30-04-2017
In de regen verlaten we Bocas del Toro en aan boord moeten de zijwanden omlaag, omdat we anders zeiknat worden van het opspattend water.
Ik heb al eerder gezegd dat ik niets dan goeds zal vertellen over deze reis en what happens in Bocas, stays in Bocas. En ik ga dus ook niet vertellen over het gebrek aan technisch inzicht van Hem; vermakelijk om de worsteling met het zwemvest te zien; Diny kwam niet meer bij van het lachen.
En over de stinkschoenen van S. uit Y. ga ik ook niets zeggen. Per slot van rekening kan hij er ook niets aan doen dat ze tijdens de schildpaddentrekking door en door nat geworden zijn en nu naar vis ruiken.
In Almierante staat de bus klaar voor de rit naar Boquete, toch een paar uur doorrijden. We gaan weer picknicken in de bus en Serve "smeert" broodjes met kaas. "Handige Hannie" had zowaar een dienblad geritseld in de lokale supermarkt: van alle gemakken voorzien.
Rond drie uur komen we aan bij hotel El Oasis, waar we snel inchecken en dan meteen vertrekken voor een boswandeling onder leiding van de gids Plina Monteverde. Twee jaar geleden zijn hier twee Nederlandse meisjes verdwenen en Plina heeft 12 dagen mee helpen zoeken. Uiteindelijk lijkt het erop dat ze een verkeerde afslag genomen hebben en de weg niet meer terug hebben kunnen vinden. Alweer zo'n vreselijk verhaal, wat heel dichtbij komt wanneer je zelf in deze omgeving rondloopt.
Het klimaat is hier, wat hoger in de bergen, een stuk aangenamer dan we gewend zijn. Lang niet zo heet en de luchtvochtigheid is ook een stuk lager. De omgeving doet ons een beetje denken aan tropisch Oostenrijk.
De wandeling gaat over een heel smal pad, met losse stenen, stijgen en dalen, en klauteren over boomstammen en waden door kleine beekjes. Geen gemakkelijke "platte" wandeling dus, maar wel echt de moeite waard.
Voor het diner gaan we naar een lokaal restaurant, waar ons geduld behoorlijk op de proef gesteld wordt; we moeten vijf kwartier wachten op een drankje, maar de enorme porties eten maken weer veel goed. Zoveel zijn wij niet gewend te eten en er gaat dus ook behoorlijk wat terug naar de keuken. Omdat het de Dag van de Arbeid is, een nationale feestdag, hebben veel mensen vrij en is het extra druk. Sommigen van ons kunnen 's nachts een beetje mee "genieten" van een lokaal, en zoals dat hier schijnt te moeten, lawaaierig feestje.