Van Costa Rica naar Panama!

26-04-2017 Tortuguero
Vandaag maken we twee keer een boottocht door het nationaal park van Tortuguero. De eerste 's morgens heel vroeg en de tweede om 14.30 uur 's middags. Omdat het zo ontzettend warm is, zien we relatief weinig dieren: ze houden zich allemaal schuil wat dieper in het groen om de koelte op te zoeken. We zien in de mangrove vooral veel vogels, kaaiman en capucijneraapjes boven ons hoofd van boom naar boom slingeren.
We kijken even rond in de vlindertuin en het bospad van het hotel en zien daarnaast het ecosysteem wat ze hier aangelegd hebben om het vuil ecologisch af te breken. Dat is ook wel een puntje in deze regio.
Mawamba lodge biedt drie maal daags een buffet aan, met lekker veel rauwkost en veel keuze uit gerechten. We moeten onszelf een beetje toespreken om hier niet kilo's zwaarder van terug te komen.
Het zwembad is erg aangenaam tussen de bedrijven door; eigenlijk de beste plaats om een beetje af te koelen. En om het over al die andere gasten te hebben, waar we zo onze eigen mening over hebben. Onder het genot van een pina colada is de wereld dan helemaal in orde.
De houten kamers zijn ondanks de gehorigheid heel aangenaam en de fan zorgt 's nachts voor voldoende verkoeling. En het valt best mee met het gesnurk van onze buren uit Horst. Die "waal oet Lottum" zetten de zaak weer op zijn kop: Diny komt niet meer bij van het lachen als Hem zijn zelfbedacht droogsysteem laat zien. In hun kamer zwiept de fris gewassen bh van Diny aan de ventilator met levensgevaarlijke snelheid rond; maar droog werd hij!
Dit is toch wel de warmste plaats tot nu toe en dat valt af en toe niet mee. Hoge temperaturen van 37 graden in combinatie met 97% luchtvochtigheid, laten ons echt peentjes zweten. Ik geloof niet dat we hier ooit aan zullen wennen.

27-04-2017
We nemen afscheid van Tortuguero en varen weer in 1,5 uur naar het vasteland waar we met de bus van het hotel tot aan de grote weg mee kunnen rijden. We krijgen een lunchpakket mee voor onderweg. Het wordt een lange zit vandaag, want we gaan helemaal naar het zuiden van Costa Rica naar het hippyplaatsje Puerto Vieja waar we een nacht slapen in het Cariblue hotel. Mooi gelegen in een prachtige tuin, met zwembad, en als je de straat over steekt, kom je op het strand.
Het inchecken brengt ons direct back to reality, want ze hebben nogal wat regels. Als je de kluis kapot maakt, betaal je $ 40,-; raak je de sleutel kwijt, dan kost dat $ 25,-. We krijgen groene polsbandjes om, maar dat wil zeggen dat je niets op de kamer kunt laten zetten, maar direct moet afrekenen. Of een borg storten van $ 200,- via je visacard en dan mag je wel bij vertrek betalen. Heel vervelend is dat dit hotel geen badhanddoeken verstrekt, en oh ja; je mag de handdoeken van de kamer natuurlijk niet gebruiken. En "uw agent is op de hoogte gebracht en weet ervan". "U had dit natuurlijk ook kunnen weten". De oplossing hebben ze ook: voor $ 10,- per stuk kun je een badlaken bij hen kopen. We kopen er een paar voor degenen die er nodig hebben en zullen dit achteraf declareren bij de organisatie.
Klinkt misschien een beetje negatief, maar toch hebben we het hier prima naar onze zin. Vanuit het zwembad kijken we naar de brulaapjes in de bomen; man man, wat kunnen die krijsen. En naar de "hefa" (Nicaraguaans voor "baas") die voor de hele groep drankjes haalt bij de bar middenin het zwembad en met gevaar voor eigen leven de drankjes en de portemonne droog naar de overkant moet zien te krijgen. Groen polsbandje he, dus direct afrekenen.
We eten gezamenlijk in het restaurant en de avond vliegt weer voorbij.

28-04-2017
Vanmorgen zien we in de tuin van ons hotel twee parende groene pijlstaartkikkertjes. Niet groter dan een cm of drie/vier, maar heel giftig. Prachtig om te zien. Onze gids Luc, die al een spoor van vernieling achter laat ( met zijn postuur blijft hij wel eens ergens achter haken) (fotocamera laten vallen en overleden) trapt bijna een van de kikkertjes dood, maar gelukkig kunnen we dit net voorkomen.
Dan op weg naar het Cahuita National Park; een strook van ongeveer 4 km lang waardoor een pad aangelegd is, evenwijdig aan een "ansichtkaartenstrand". Jammer dat er ook een paar busladingen cruisegasten tegelijk met ons aankomen, waardoor het tamelijk druk is. Maar wel erg prachtig. We zoeken de gele slang die hier woont, maar vinden hem niet. Wel een luiaard, wat apen ( die door dezelfde luidruchtige cruisegasten gevoerd worden. Kan echt niet) en een soort wasbeertje. Een prachtig pad en we maken tussendoor meer en minder romantische foto's van elkaar.
In Sixaola komen we bij de grens aan en moeten onze formulieren laten zien. Dan nemen we afscheid van Luc en sjouwen met onze koffers onder begeleiding een oude brug over die de grens vormt tussen Costa Rica en Panama. Daar worden de koffers verzameld en moeten we ons bij een loket melden voor de volgende controle. Het is er bloedheet en het zweet breekt ons aan alle kanten uit. Maja wordt tot twee keer toe in het ijskoude airco kantoor geroepen om uit te leggen waar we vandaan komen en wat we in 's hemelsnaam komen doen. Van iedereen wordt een foto genomen ( Luc zou zeggen: "getrokken"), vingerafdrukken ( alsof die nog kloppen met al dat gezweet) en uiteindelijk mogen we door.
Ondertussen is onze nieuwe gids Claire of Clara ook gearriveerd en gaan we met haar aan het vervolg van ons avontuur beginnen. Nu in het Duits, of eigenlijk meer Zwitsers, want daar komt ze vandaan. Het is een kleine frele gebruinde dame ( een groot contrast met Luc die we toch wel missen), die vertelt dat ze hier is blijven plakken voor de liefde, nadat ze een aantal jaren onderzoek naar schildpadden had gedaan.
Panama is direct anders. Kleurrijker, maar ook armoediger en heel veel vuil langs de weg en op de erven. We maken een stop bij een zeer luxe winkelcentrum om onze lunch in te kopen en dan door naar Almierante waar we de boot nemen naar Bocas del Toro, een eiland voor de kust.
Het is een hele kunst om, met al die kapotte knietjes en ruggen, een beetje galant in en uit de open boot te stappen en het hoogteverschil te overbruggen. Maar we moeten het nog een paar keer doen en oefening baart kunst.
We varen in ongeveer een uur naar Bocas waar de bus ons ophaalt voor de rit van vijf minuutjes naar hotel Playa Tortuga Beach. Een mooi hotel, maar zonder lift en de kapotte knietjes en ruggen die niet op een van de twee bellboys willen wachten, strompelen dus zelf de trappen op. Dat herinnert je er weer aan dat je een volgende keer veel minder bagage mee moet nemen, toch Gonnie?
In no time liggen we in het zwembad en dan proberen we de zee ook uit. Ik heb me voorgenomen om deze reis niets dan goeds te vertellen en de missers achterwege te laten. Ik zal dus ook niet vertellen dat een hele groep "blonde" Hollanders al worstelend met dikke bossen wier en over stenen en diepe gaten de zee probeerde te bereiken. Tot een medewerker van het hotel hen fijntjes wees op de twee groene boeien, waartussen je zelfs met twee houten benen nog galant de zee in kon waden.
Deze avond eten we bij een zeer bijzondere man; Duits van origine maar helemaal vergroeid in de hippy scene van Bocas. We verdenken hem eerst van overmatig drankgebruik of een snuifje wit poeder, omdat hij enorm beeldend praat. Met weidse gebaren, ondersteund door het hele lijf, legt hij omstandig uit wat er geserveerd wordt. Ondanks de aanvankelijke twijfel, moet ik zeggen dat we aangenaam verrast werden door de kookkunsten; we hebben uitzonderlijk lekker gegeten.
Dan weer terug naar het hotel, voor eventueel een afzakkertje en dan lekker van de balzaal van een hotelkamer genieten.