De allerlaatste dag!

Extra vroeg eruit vandaag want we hebben ruim een week geleden ( nog voor het overlijden van Mandela) kaartjes kunnen scoren voor een bezoek aan Robbeneiland. Dat is op zich al heel speciaal want normaliter moet je dat maanden vooraf bespreken en is het erg lastig om er tussen te komen. De boot van 08.00 u staat voor ons gereserveerd en dat geeft ons voldoende ruimte het eiland te bezoek zinder het risico te lopen om van,iddag onze vlucht te missen.
Bij aankomst in de vertrekhal krijgen we echter een vervelend bericht: de ferry van 08.00 u vaart niet en die van een uur later zit vol. Na twee uur wachten mogen we dan toch met de 9 u boot mee, maar deze vertrekt pas om kwart voor tien. Spanning, sensatie, risico en avontuur. Na lang wikken en wegen en veel overtuiging van een medewerkster van de ferry, besluiten we alleen de gevangenis te bezoeken en de bustour te laten voor wat het is.
Na een uurtje varen in de mist komen we bij Robbeneiland aan en onze gids, een ex gedetineerde die hier ook gezeten heeft tot 1991, neemt ons mee op een rondleiding door het gebouw met de hoogste mogelijke beveiliging. We voelen ons weer bevoorrecht, want er zijn nog maar tien personen die uit eigen ervaring hierover kunnen vertellen.
We zien de cel van Mandela: er brandt nu een eenvoudig witte kaars en buiten op de luchtplaats liggen een paar bosjes bloemen voor zijn raam. Het raakt ons om nu hier te zijn en onderdeel te mogen zijn van dit grote verlies.
We zien de ruimtes waar men zich kon wassen en de toiletten zonder enige vorm van privacy. Overigens zijn er pas eind 1970 houten deuren in de cellen gekomen (eerst alleen een traliehekje); je moet je voorstellen dat iedereen alles van elkaar kon horen en zien. En in het kader van de apartheid de voedsel en drankrantsoenen die voor negroide mensen lager waren dan voor kleurlingen en Aziaten.
We zien propaganda foto's die aan de media verstrekt werden om te laten zien hoe goed de politieke gevangenen behandeld werden, maar helaas was de werkelijkheid schrijnend. We worden er een beetje stil van.
Weer terug naar de boot en even shoppen in het winkeltje waar ze prachtige shirts en petten hebben en zelfs een dvd over het leven van Mandela. We gaan voor de bijl.
Weer terug in Kaapstad ontdekken we dat we de tas met aankopen op de boot hebben laten staan, erg jammer. En is de transferbus in geen velden of wegen te bekennen. In plaats daarvan komt er een personenauto waar we dus niet met her hele gezelschap in passen. Taxi erbij geroepen en snel naar het hotel waar men ondertussen soep en broodjes klaar heeft staan die onderweg genuttigd kunnen worden.
Dan op zijn Japans ( heul rap) afscheid nemen van Marge, Corrie en Rob die nog een paar weken blijven in Kaapstad! Heel vervelend!
Na alle stress komen we weer tot rust op de luchthaven voor onze vlucht via Windhoek naar Frankfurt. En zelfs daar worden we achtervolgd en krijgen we opmerkingen over de Mandela shirts. Ik krijg zelfs een aanbod om het te ruilen voor een stoel in de business class ... (Alleen naar Windhoek, dus dat wordt het niet..)
En na een comfortabele vlucht ( en een kerststal kopen ) komen we dan vandaag, 12 december, weer terug in Nederland.
Best wel moe, want we hebben ruim 5500 km gereden door beide landen; lange dagen dus en korte nachten, maar dat gaat wel weer voorbij. Wat blijft zijn de immense indrukken en prachtige herinneringen aan dit grote avontuur wat we met een fijne club mensen mee mochten maken! Een reis die ons nog lang zal heugen!