Kennismaking met spugende Nepalese bussen!

Vandaag vliegen we van Pokhara naar Kathmandu en vandaar per bus naar het noordelijker gelegen Nuwakot. We maken ons dus op voor een lange reisdag.
In het vliegtuig kunnen we 18 stoelen aan de linkerkant bemachtigen (want daar heb je schitterend zicht op de Himalaya)en na uitvoerige ruilhandel hebben we deze stoelen zo eerlijk mogelijk verdeeld over de groep.
Na aankomst in Kathmandu gaan we vanuit het vliegtuig rechtstreeks naar een poort waar we de bagage in ontvangst nemen; we komen dus helemaal niet meer in de luchthaven.
De komende dagen rijden we met twee minibussen en het idee wordt geopperd om er een vrouwen- en mannenbus van te maken. Sommigen onder ons moeten hartstochtelijk afscheid nemen voordat ze voor een uur of vier van elkaar gescheiden worden...Met name de vrouwenbus is natuurlijk super gezellig! We zingen 3 x 3 is 9, tappen (schuine) moppen en Susan trakteert op limericks. Ook het Sjanellekesrepertoire komt uitvoerig aan bod. Vanuit de mannenbus hebben we geen input gehad en we gaan er dus maar van uit dat zij vier uur hebben liggen slapen. Hoewel dat op zich wel een kunst is met die slechte en vooral bochtige wegen hier. Zo hebben we slapende Maria onderweg vast moeten binden zodat ze niet in het gangpad zou rollen...
Onderweg prachtige vergezichten, stoffige dorpjes waar mensen rustig voor hun huis zitten en er wordt gewerkt op de groene terrassen. Maar ook het fenomeen spugende Nepalese bussen blijft ons niet bespaard; als we zien hoe ze als haringen in een ton zitten, kunnen we ons daar wel iets bij voorstellen.
We stoppen onderweg in een bergdorpje en ik koop voor 20 Rupee (E 0,20) een rijstbal in een frietzakje van krantenpapier; het lijkt veel op onze rijstwafels. Toon doet mee met een lokaal gokspel en wint zelfs drie keer de inzet (wel E 0.60) tot grote hilariteit van de lokale mensen.
We zien een enorme krater onderweg waar de beroemde Trisuli rivier doorheen stroomt; indrukwekkend.
Maar ook de wrakken van twee minibusjes die we amper kunnen passeren. We vragen ons af hoe het met de inzittenden is afgelopen.
Het wordt snel avond en in het donker leggen we de laatste etappe af en kronkelen we een berg op. De weg is zo smal dat we soms achteruit terug moeten om plaats te maken voor een tegenligger. En hebben meteen gillende keukenmeiden in onze bus.
We rijden door het kleine Nuwakot wat vanwege Tihar helemaal versierd is met kleine kaarsjes en lampjes. Het ziet er superromantisch uit. Het allerlaatste stuk is een heel slechte zandweg die we hotsend en knotsend doorstaan (en voor ons gevoel net niet in de afgrond belanden) En meteen besluiten we om deze op de terugweg maar gewoon te voet te doen.
En dan zijn we eindelijk in The Famous Farm; een prachtige plek middenin de natuur. Er staan twee lange tafels voor ons gedekt in de tuin en omdat we toch nog niet veel gezeten hadden vandaag, gaan we meteen aan tafel...
In het donker gaan we op zoek naar de kamers die allemaal verschillend zijn en als grote gemene deler hebben dat ze niet berekend zijn op onze gemiddelde lengte. Zo kan Frans niet rechtop in zijn kamer staan, maar vergeet dat een keer met alle gevolgen vandien. Als je in de toekomst dus (met name) mannen ziet met flinke hoofdwonden, dan weet je dat ze in Bandipur of Nuwakot gelogeerd hebben...
Tijdens het diner komen groepen kinderen zingen en dansen vanwege Tihar (en hopen een zakcentje van ons los te kunnen peuteren). Wij leren hen "hoofd schouders knie en teen" en worden uitgenodigd mee te dansen.
De krekelgeluiden zorgen voor een heerlijke diepe slaap.