Nog meer Kyoto
Door: Maja
Blijf op de hoogte en volg Vice Versa
31 Oktober 2019 | Japan, Kyoto
31-10-2019 Kyoto
Met de bus gaan we naar het zuiden van Kyoto naar de wijk Gion. Allereerst bezoeken we het tempelcomplex Kiyomizu-dera, waar we bij de Jishu-jinja via een steile trap de kelder in gaan om via een pikdonkere gang bij de liefdessteen te komen. Het is de bedoeling dat je op de tast en met steun van de houten reling je weg vindt in dit 18 meter lange gangenstelsel en dan een wens doet. Wij deden het op zijn Japans, met hulp van de zaklamp op onze telefoon. Veel sneller en op een extra liefde zitten we niet te wachten.
De tempel zelf is indrukwekkend en op onze sokken bewonderen we de beroemde elfkoppige Kannon. Vanaf het hoogste punt heb je een prachtig uitzicht over de stad en zien we de toren van ons hotel. Er loopt een mooi wandelpad omlaag waar we schoolkinderen gelukswater zien scheppen met de traditionele houten stok met bekertje eraan. Ook op andere plaatsen bij de tempel kun je dat doen en dat proberen we natuurlijk ook uit.
We worden aangesproken door schoolkinderen die zich aan ons voorstellen en graag even Engels met ons praten. Als bedankje krijgen we een zelfgemaakt kraanvogeltje cadeau.
We lopen door de drukke winkelstraat waar het stikt van de eettentjes met oa het populaire groene matcha ijs en snoep. Dan door de wijk Gion met kleine prive tempeltjes, oude huizen en “Love hotels”, waar je een kamer voor een paar uur kunt huren. Dat is hier volledig geaccepteerd want het is niet alleen om vreemd te gaan, maar wordt ook gebruikt door jongeren die thuis inwonen en weinig privacy hebben.
We maken een heerlijke wandeling door de parkachtige tuinen van Nanzan-Ji, het voormalige verblijf van keizer Kameyama, nu een zentempel. Het is mooi aangelegd, maar niet zo strak als je van een Japanse tuin zou verwachten. De herfstkleuren en het stralende zonnetje zorgen voor prachtige plaatjes.
Uniek vinden we het bezoek aan een geisha huis, waar de “moeder” van vier geisha’s ons verwelkomt. De entree is een beetje louche en uitgeleefd,met een toilet die niet op slot kan (sorry Toon) en we weten niet goed wat te verwachten. Wij associeren geiha’s vaak met “happy endings”, maar dat is een wijdverbreid misverstand. Een geisha is een gezelschapsdame die door zakenlui vaak vaak meegenomen wordt op diners, maar ze kan ook traditioneel dansen en musiceren. Ze is op de hoogte van etiquette en beschikt over een brede algemene ontwikkeling. Ze treedt op in grote zalen, maar kan ook door een persoon ingehuurd worden. De opleiding tot geisha duurt vijf jaar en gedurende die tijd woont de geiha in bij haar “geiha-moeder”. Ze krijgt kost en inwoning en een beetje zakgeld en heeft max drie keer per jaar een weekje vrij om haar familie te bezoeken.
In Kyoto noemen ze een geiha “geiko” en een leerling geiko “maiko”.
In dit huis wonen twee maiko’s en twee geiko’s, waarvan drie “bezit” zijn van de moeder en eentje zelfstandig werkt, maar waarvoor moeder (tegen commissie) de contracten afsluit. Het lijkt ons een heel klein wereldje en erg lastig om eruit te stappen. Het moet een soort van roeping zijn om voor dit beroep te kiezen.
De jongste aanwinst, een maiko van 16 jaar, danst de “voorjaar-zomer dans” voor ons en we worden er een beetje stil van. We mogen ook vragen stellen die door moeder vertaald worden, want ze spreekt geen Engels.
Een tweede geisha voegt zich bij ons, zij heeft de opleing afgerond en mag zichzelf geiko noemen. Ze heeft een uitstraling van een ijskast, maar gelukkig ontdooit ze een beetje in de loop van het gesprek. Ze spreekt vloeiend Engels waardoor het gemakkelijk communiceren is. Ze laat zien wat het verschil in kleding is tussen de maiko en haarzelf (rode, resp witte bies) en we mogen met beide dames op de foto. Ons bezoek eindigt met een theeceremonie. Echt een bijzondere ontmoeting.
We dineren in een mooi restaurant in de stad, Ponto-cho Suishin Honten. We hebben een flinke discussie over de tafel die voor ons gereserveerd is en waarvoor we de schoenen uit moeten doen, wat voor een persoon erg lastig is. Uiteindelijk lukt het toch om een verdieping lager, waar schoenen aan mogen blijven, aan een grote tafel plaats te nemen. Dat is wel een soort van overwinning, want flexibiliteit staat niet in het Japanse woordenboek.
We grillen ons eten zelf aan tafel en de sake en bier vloeien weer rijkelijk. Sommigen van ons besluiten de avond in een Ierse pub.
01-11-2019 nog meer Kyoto
Vanmorgen steken we de straat over en gaan we het high-tech station van Kyoto bekijken. Het is een enorme hal waar je met verschillende roltrappen naar hogere etages kunt gaan, nog hoger dan de skybar van ons hotel. Vanaf de bamboetuin op de hoogste verdieping kijk je aan twee kanten uit over de stad en zien we tempelcomplexen liggen. Maar het blijft achter glas en zwaar beveiligd, want gezien het hoge aantal suicides onder de jeugd, nemen ze hier geen enkel risico. De prestatiedruk ligt in Japan erg hoog en omdat er alleen wetenschappelijk onderwijs aangeboden wordt en geen vakopleidingen, mist een groot aantal jongeren de boot. Met alle gevolgen vandien.
We halen fietsen op achter het station en vijf van ons gaan fietsen; de anderen volgen per taxi. De eerste stop is bij Nijo-jo castle, van shogun Ieyasu Tokugawa, waar we, tot groot genoegen van iedereen, weer op kousevoeten onze ronde maken langs verschillende kamers met beroemde beschilderde wanden en kamerschermen. Mooi om te zien, maar een beetje veel van het goede en we lopen er “over de koppen”. Busladingen scholieren lopen met meer en minder interesse dezelfde route mee en giebelen stiekem met elkaar als ze ons zien. Toeristen uit het westen zijn toch iets bijzonders voor hen.
De volgende tempel is de Kitano Tenmangu Shrine, waar jonge ouders in het zwart lopen te pronken met hun kroost, opgedirkt in de meest prachtige kimono’s. Ze offeren geld in de houten offerbakken, buigen hun hoofd en klappen daarna in hun handen. Tot slot trekken ze aan het lange touw van de bel die een wat blikkerig geluid produceert. Kaasje voor de kids.
De laatste stop vandaag is bij de Gouden Tempel bij het Kinkaku-ji complex. Dat is voor ons echt Japan: een goudkleurige tempel met pagodedaken, weerspiegeld in het water en omringd door eilandjes met prachtige bonsaibomen en grote stenen. Echt sprookjesachtig. Maar dat kun je niet zeggen over de mensenmassa die hier op af komt en allemaal tegelijk helemaal vooraan foto’s van elkaar wil maken. Hier zijn we snel weg, maar genieten wel van de prachtig aangelegde tuin.
Verrassend was het matcha-ijsje van Antoon: met gouden snippers.
De fietsers hebben het er, op een onschuldige val tegen een stoeprand na, goed vanaf gebracht. En nee, ik noem geen namen, maar het was een dame en niet Lilian of Maja.
Na de lunch is er eindelijk wat vrije tijd om even bij te tanken en alle ervaringen te laten bezinken. ‘s Avonds gaan we bbq-en en maken we “ kampvuur” met de stukken reuzel die we niet op willen eten. De avond eindigt in de Irish pub waar we leuke gesprekken hebben met studenten, die vooral geinteresserd zijn in ons beeld van Japan.
Met de bus gaan we naar het zuiden van Kyoto naar de wijk Gion. Allereerst bezoeken we het tempelcomplex Kiyomizu-dera, waar we bij de Jishu-jinja via een steile trap de kelder in gaan om via een pikdonkere gang bij de liefdessteen te komen. Het is de bedoeling dat je op de tast en met steun van de houten reling je weg vindt in dit 18 meter lange gangenstelsel en dan een wens doet. Wij deden het op zijn Japans, met hulp van de zaklamp op onze telefoon. Veel sneller en op een extra liefde zitten we niet te wachten.
De tempel zelf is indrukwekkend en op onze sokken bewonderen we de beroemde elfkoppige Kannon. Vanaf het hoogste punt heb je een prachtig uitzicht over de stad en zien we de toren van ons hotel. Er loopt een mooi wandelpad omlaag waar we schoolkinderen gelukswater zien scheppen met de traditionele houten stok met bekertje eraan. Ook op andere plaatsen bij de tempel kun je dat doen en dat proberen we natuurlijk ook uit.
We worden aangesproken door schoolkinderen die zich aan ons voorstellen en graag even Engels met ons praten. Als bedankje krijgen we een zelfgemaakt kraanvogeltje cadeau.
We lopen door de drukke winkelstraat waar het stikt van de eettentjes met oa het populaire groene matcha ijs en snoep. Dan door de wijk Gion met kleine prive tempeltjes, oude huizen en “Love hotels”, waar je een kamer voor een paar uur kunt huren. Dat is hier volledig geaccepteerd want het is niet alleen om vreemd te gaan, maar wordt ook gebruikt door jongeren die thuis inwonen en weinig privacy hebben.
We maken een heerlijke wandeling door de parkachtige tuinen van Nanzan-Ji, het voormalige verblijf van keizer Kameyama, nu een zentempel. Het is mooi aangelegd, maar niet zo strak als je van een Japanse tuin zou verwachten. De herfstkleuren en het stralende zonnetje zorgen voor prachtige plaatjes.
Uniek vinden we het bezoek aan een geisha huis, waar de “moeder” van vier geisha’s ons verwelkomt. De entree is een beetje louche en uitgeleefd,met een toilet die niet op slot kan (sorry Toon) en we weten niet goed wat te verwachten. Wij associeren geiha’s vaak met “happy endings”, maar dat is een wijdverbreid misverstand. Een geisha is een gezelschapsdame die door zakenlui vaak vaak meegenomen wordt op diners, maar ze kan ook traditioneel dansen en musiceren. Ze is op de hoogte van etiquette en beschikt over een brede algemene ontwikkeling. Ze treedt op in grote zalen, maar kan ook door een persoon ingehuurd worden. De opleiding tot geisha duurt vijf jaar en gedurende die tijd woont de geiha in bij haar “geiha-moeder”. Ze krijgt kost en inwoning en een beetje zakgeld en heeft max drie keer per jaar een weekje vrij om haar familie te bezoeken.
In Kyoto noemen ze een geiha “geiko” en een leerling geiko “maiko”.
In dit huis wonen twee maiko’s en twee geiko’s, waarvan drie “bezit” zijn van de moeder en eentje zelfstandig werkt, maar waarvoor moeder (tegen commissie) de contracten afsluit. Het lijkt ons een heel klein wereldje en erg lastig om eruit te stappen. Het moet een soort van roeping zijn om voor dit beroep te kiezen.
De jongste aanwinst, een maiko van 16 jaar, danst de “voorjaar-zomer dans” voor ons en we worden er een beetje stil van. We mogen ook vragen stellen die door moeder vertaald worden, want ze spreekt geen Engels.
Een tweede geisha voegt zich bij ons, zij heeft de opleing afgerond en mag zichzelf geiko noemen. Ze heeft een uitstraling van een ijskast, maar gelukkig ontdooit ze een beetje in de loop van het gesprek. Ze spreekt vloeiend Engels waardoor het gemakkelijk communiceren is. Ze laat zien wat het verschil in kleding is tussen de maiko en haarzelf (rode, resp witte bies) en we mogen met beide dames op de foto. Ons bezoek eindigt met een theeceremonie. Echt een bijzondere ontmoeting.
We dineren in een mooi restaurant in de stad, Ponto-cho Suishin Honten. We hebben een flinke discussie over de tafel die voor ons gereserveerd is en waarvoor we de schoenen uit moeten doen, wat voor een persoon erg lastig is. Uiteindelijk lukt het toch om een verdieping lager, waar schoenen aan mogen blijven, aan een grote tafel plaats te nemen. Dat is wel een soort van overwinning, want flexibiliteit staat niet in het Japanse woordenboek.
We grillen ons eten zelf aan tafel en de sake en bier vloeien weer rijkelijk. Sommigen van ons besluiten de avond in een Ierse pub.
01-11-2019 nog meer Kyoto
Vanmorgen steken we de straat over en gaan we het high-tech station van Kyoto bekijken. Het is een enorme hal waar je met verschillende roltrappen naar hogere etages kunt gaan, nog hoger dan de skybar van ons hotel. Vanaf de bamboetuin op de hoogste verdieping kijk je aan twee kanten uit over de stad en zien we tempelcomplexen liggen. Maar het blijft achter glas en zwaar beveiligd, want gezien het hoge aantal suicides onder de jeugd, nemen ze hier geen enkel risico. De prestatiedruk ligt in Japan erg hoog en omdat er alleen wetenschappelijk onderwijs aangeboden wordt en geen vakopleidingen, mist een groot aantal jongeren de boot. Met alle gevolgen vandien.
We halen fietsen op achter het station en vijf van ons gaan fietsen; de anderen volgen per taxi. De eerste stop is bij Nijo-jo castle, van shogun Ieyasu Tokugawa, waar we, tot groot genoegen van iedereen, weer op kousevoeten onze ronde maken langs verschillende kamers met beroemde beschilderde wanden en kamerschermen. Mooi om te zien, maar een beetje veel van het goede en we lopen er “over de koppen”. Busladingen scholieren lopen met meer en minder interesse dezelfde route mee en giebelen stiekem met elkaar als ze ons zien. Toeristen uit het westen zijn toch iets bijzonders voor hen.
De volgende tempel is de Kitano Tenmangu Shrine, waar jonge ouders in het zwart lopen te pronken met hun kroost, opgedirkt in de meest prachtige kimono’s. Ze offeren geld in de houten offerbakken, buigen hun hoofd en klappen daarna in hun handen. Tot slot trekken ze aan het lange touw van de bel die een wat blikkerig geluid produceert. Kaasje voor de kids.
De laatste stop vandaag is bij de Gouden Tempel bij het Kinkaku-ji complex. Dat is voor ons echt Japan: een goudkleurige tempel met pagodedaken, weerspiegeld in het water en omringd door eilandjes met prachtige bonsaibomen en grote stenen. Echt sprookjesachtig. Maar dat kun je niet zeggen over de mensenmassa die hier op af komt en allemaal tegelijk helemaal vooraan foto’s van elkaar wil maken. Hier zijn we snel weg, maar genieten wel van de prachtig aangelegde tuin.
Verrassend was het matcha-ijsje van Antoon: met gouden snippers.
De fietsers hebben het er, op een onschuldige val tegen een stoeprand na, goed vanaf gebracht. En nee, ik noem geen namen, maar het was een dame en niet Lilian of Maja.
Na de lunch is er eindelijk wat vrije tijd om even bij te tanken en alle ervaringen te laten bezinken. ‘s Avonds gaan we bbq-en en maken we “ kampvuur” met de stukken reuzel die we niet op willen eten. De avond eindigt in de Irish pub waar we leuke gesprekken hebben met studenten, die vooral geinteresserd zijn in ons beeld van Japan.
-
04 November 2019 - 18:06
Peter En Giny:
Vakantiegangers
Zo te lezen en aan de foto's te zien weer een prachtige reis!
Geniet ervan.
Peter en Giny Hermans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
