De kop is er af!

De kop is eraf! (27 okt 2019)

Op zaterdagmorgen wordt iedereen thuis opgehaald en vertrekken we met enige vertraging per bus naar Brussel. Met hindernissen, want het juist instellen van een tomtom is niet voor iedereen weggelegd... En een bus met te weinig vermogen voert de spanning, of we het wel zullen halen, ook behoorlijk op. Zeker als een afslag gemist wordt en we vervolgens met flinke omleidingen te maken krijgen. Maar we zijn op tijd en op de luchthaven is het erg rustig en verloopt het inchecken voorspoedig. De vlucht met Emirates is prima en goed verzorgd.
Osaka airport strookt met onze voorstelling van Japanse airports: goede duidelijke routing en gestroomlijnd proces. We worden vrolijk van de zwaaiende en giecheldende dames die bij de loketjes voor de vingerafdruk en foto zorgen.
Typisch Japans zijn ook de (lage) toiletten (je denkt dat je er bent, maar dan zak je nog een stuk lager) waar je extra tijd moet uittrekken om het systeem te begrijpen. Altijd met verwarmde bril, die naar behoefte vooraf te desinfecteren is, en waar je een keuze kunt maken uit hardere of zachtere waterstralen, naar keus aan de voor- of achterzijde van het onderlichaam. Het geheel met warme lucht laten drogen kan ook. En soms bieden ze ook een privacy knop aan: ik geef je te raden wat er gebeurt als je die gebruikt. De grootste uitdaging ligt in het vinden van de knop om door te spoelen: het is allemaal even wennen.
Na een lange reis, die volgens Rob meer op een speurtocht leek, zijn we vroeg in de avond in ons hotel (Elsereine) in Osaka. Een keurig strak wit hotel met een restaurant met een overvloed aan roze bloemen. Even snel opfrissen en samen met onze gidsen Gerard Kosten en Kazuki (synoniem voor “ik spreek uitstekend engels en ik loop drie keer zo snel als u”) door naar onze eerste Japanse maaltijd in restaurant Chibo, gespecialiseerd in okonomiyaki (omeletten).
We zitten aan tafelltjes met een Japanse bakplaat in het midden, waarop de hoofdgerechten geserveerd worden (en lekker warm blijven). De meeste indruk maakt de “it is alive” omelet waarop flinterdun gerookte vis (bonito) door de hitte blijft bewegen. (Voor degenen die wel eens bij Tof in Venray eten: zij hebben een vergelijkbaar gerecht op de kasrt staan voor slechts € 11,- pp)
Het lokale biertje Sapporo en wijntje smaken er best bij! Weer terug in het prachtige hotel, voelen we ons een maatje te groot in onze kamers die duidelijk voor kleinere mensen ontworpen is. Toon laat weten dat hij zittend tanden poetst; Peter doet alles vanaf de badrand en Rob zegt dat hij met deze spiegelhoogte alleen zijn borsthasr kan scheren. Maar de bedden zijn prima en we zullen vast heerlijk slapen.

Hiroshima (28 okt 2019)

Na een uitgebreid ontbijt, met zowel Japanse als westerse gerechten, lopen we naar de trein en na een korte rit stappen we over op de bullettrain die ons in een kleine twee uur naar Hiroshima zal brengen.
Op de stations is het heel druk en ook hier weer strak geregeld. Kaartjes moeten vooraf gekocht worden en er wordt een stoel op rij en nummer voor je gereserveerd. We wachten op de komst van onze trein, samen met een paar groepen scholieren met identieke petjes op, die ook naar Hiroshima gaan. Contact maken vinden ze spannend, maar ze staan er wel voor open. Engels lezen gaat redelijk, maar spreken is vaak nog een brug te ver. “ I am happy” is hier de openingszin. Maar we hebben wel lol met elkaar.
In Hiroshima staat een prive bus voor ons klaar om ons naar het Peace Museum te brengen,een heftige ervaring. De hele (voor)geschiedenis van de eerste atoombom wordt hier verteld, maar ook de nasleep ervan. Veel persoonlijke verhalen en foto’s. Sommigen komen echt binnen, zoals die van de rug van een Japanse dame, waar het patroon van haar kimono door de bom in gebrand is.
En de foto’s van het meisje wat uiteindelijk aan de gevolgen van de straling overlijdt en voor wie onder andere het monument voor overleden kinderen is opgericht. Zij maakte er tijdens haar ziekte een sport van om kraanvogels te maken, met de origami techniek. Ze was ervan overtuigd dat des te meer ze er gemaakt had, hoe groter haar kans op genezing. Je komt hier dus duizenden gevouwen kraanvogeltjes tegen. Onze gids Kazuki oefende tijdens de treinrit met ons, met meer en minder succes.
We lunchen in een schattig oud pandje tegenover het museum: Italiaans restaurant Mario; een echte aanrader.
Daarna wandelen we door het Peace Park en bekijken de vele monumenten die hier staan. Echt indrukwekkend, met name ook door het oprechte respect wat door de groepen leerlingen getoond wordt door hun gebeden, zang, bloemen en tekeningen.
Dan met de bus naar de haven voor de boot naar het eiland Miyajima waar we oa de Itsukusshima Shrine bekijken. Een prachtig heiligdom met een grote poort die met eb te bezoeken is, maar met vloed onder water staat. Als wij er zijn, wordt de poort gerenoveerd en is hij helemaal ingepakt, maar we kunnen ons goed voorstellen hoe prachtig het uitzicht is.
We ontmoeten Japanners die met hun jonge dochter, in traditionele kimono, een bezoek brengen aan een monnik om zijn zegen te vragen. En bij het binnenlopen van de tempel eerst bij de waterplaats hun handen spoelen met behulp van de bamboeschep.
We maken een mooie wandeling langs het water en trekken onze horoscoop door een stokje met een bepaald nummer uit een houten box te schudden. Het nummer correspondeert met een laatje in een houten kast waar je jouw persoonlijke voorspelling uit kunt halen. Grappig hoe het bij sommigen van ons zomaar zou kunnen kloppen en bij anderen weer helemaal niet. En mocht je geen gelukkige voorspelling krijgen, is er nog geen man overboord, want dan bindt je het vel papier aan een daarvoor bedoelde reling vast. En doe je gewoon een nieuwe poging.
Via een drukke straat waar vanalles te koop is, lopen we terug. Hiroshima is vooral bekend van de oesters en sake. Bij de meeste restaurantjes etaleren ze met zeer realistische plastic kopietjes van diverse gerechten, zodat je ook zonder kennis van de Japanse taal, toch gemakkelijk een keuze kunt maken.
De terugweg is op dezelfde manier: ferry, bus en dan weer de futuristisch ogende snelheidstrein.
Vanavond eten we heerlijk in het station van Shin-Osaka in een tempura restaurant. We likken onze vingers er letterlijk bij af!