Karahunge, karavanserai, Noratus en Sevanavank klo

14-06-2018

Vandaag vieren we de verjaardag van Piet die 75 jaar wordt. Via onze app wordt hij al vroeg gefeliciteerd en aan het ontbijt volgt de receptie. Bijzonder om je verjaardag zo te mogen vieren.

Wat vroeger vertrek vandaag, want we hebben een druk programma af te werken. Allereerst naar Karahunge, “Zorats Krater” oftewel het Armeense Stonehenge, waar we een grote groep prehistorische menhirs vinden op een schitterende hooggelegen plek, midden tussen de velden. Ieder jaar komen hier archeologen om verder te onderzoeken wat de betekenis van deze gegroepeerde stenen is. Er is duidelijk een kring te zien, met in het midden de restanten van een gebouw, maar de menhirs staan ook in een lange gebogen rij achter elkaar. Sommige stenen hebben grote ronde gaten, waardoor men vermoedt dat hier een sterrenkundig observatorium gevestigd zou zijn.

Hoe dan ook, het is een magische plek en je ervaart hier gewoon dat er meer is tussen hemel en aarde.

Dan via de indrukwekkende Selimpas naar een klein boerengehucht waar we een wandeling maken en heel gastvrij onthaald worden bij mensen thuis, waar een lunch geserveerd wordt. We verbazen ons over de “zondagse” kamer waar een keurige tafel klaar staat, gedekt met servies zoals mijn oma dat had; met gouden randjes en bloemetjes. En een fles Russische wodka, als afsluiter van ons diner. Het een na het andere gerecht komt op tafel en we besluiten ter plekke dat we vanavond echt wat later moeten gaan dineren. Vol = vol.

De volgende stop is bij een karavanserai van de Zijderoute, waarvan we nu een stuk rijden. Heel anders dan die in Iran, waar we overnacht hebben. Deze heeft een vierkanten entree en kops daarop een grote langwerpige ruimte met twee zijbeuken. Vanaf deze plek heb je een fenomenaal uitzicht over de vallei; je voelt je nietig bij zoveel overweldigende natuur en vooral ruimte.

Er staat een Armenier, met een aftandse wagen, zijn producten te verkopen. Allerlei soorten jam, waaronder walnoten-, honing, stangen snoep met noten erin, potjes zoute kaas, sterke lokaal gestookte drank verpakt in Cola flessen etc. Iets verderop op een heuveltje zitten een paar Armeense mannen te praten en muziek te luisteren. Een vredige plek, omzoomd met wilde bloemen waaronder de vuurrode klaprozen.

Ons avontuur gaat verder en we rijden evenwijdig aan het meer van Evan. In Noratus bezoeken we de begraafplaats die uit de Middeleeuwen stamt en waar meer dan 800 “kachkhars” ( grafkruisen) te vinden zijn, gemaakt tussen de 9e en 17e eeuw. De oudsten zijn de liggende platte kruisstenen met inscripties; uit de periode daarna komen de lage dikkere stenen (hebben wat weg van kisten) en daarna werden de hoge staande kruisstenen gemaakt, met het kruis erop en al dan niet met andere versieringen en patronen zoals pauwenveren, kantwerk, bloemen etc. Soms kun je aan de inscripties zien wat het beroep van de overledene was of waaraan hij of zij is overleden. Een bron van informatie dus. Je voelt je ook nooit alleen op deze begraafplaats, want je komt er loslopende koeien en schapen tegen, die zich tegoed doen aan het hoge gras. En anders wordt je wel aangesproken door oudere dames die hun spuuglelijk breiwerk te koop aanbieden. In het winkeltje er tegenover, probeert een lokale dame ons een dik wollen borstrok (wie weet nog wat dat was?) te verkopen en ze laat ons zien dat ze dat zelf ook als onderlaagje draagt ( en dat met een temperatuur van dik 25 graden Celcius)...

De laatste stop is het Sevanavank klooster, waar we in moordend tempo de meer dan 100 trappen beklimmen. We zijn net op tijd en hebben nog 7 minuten om een van de twee de kerkjes te bekijken voordat ze gaan sluiten. Ja, ook voor opdringerige Japanners. De legende vertelt dat in de rechterkerk in 874 een klooster gesticht werd door prinses Miriam, de dochter van koning Ashot I. Het was bedoeld voor monniken die zonden begaan hadden en vrouwen waren hier absoluut niet toegestaan. Prinses Miriam kon via een speciale ingang aan de linkerzijde, gebruik maken van een nis, waar ze onbespied naar het gezang en de gebeden kon luisteren.

Ook hier zijn weer mooie gave kruisstenen te vinden en het uitzicht over het Sevan meer is zeker de moeite van de klim waard.

Sevan zelf is erg toeristisch en dat is wel even wennen voor ons.

Dan op naar Dilijan voor onze laatste nacht in Armenie. We logeren in het luxe Dilijan Resort, een groot resort met spa faciliteiten (waar we door tijdgebrek helaas geen gebruik van konden maken). Prima ruime kamers, met zelfs een balkon met zitje en we slapen hier heerlijk met het raam open.

Het hotel biedt een uitgebreid buffet dus voor iedereen keus genoeg en als toetje werd er in het donker, maar met feestverlichting en onder de tonen van Happy Birthday, een immense taart voor Piet gebracht. Als je je dan nog niet jarig voelt... In de bar werd het feestje nog even doorgevierd!