De kop is eraf! Verslag van de eerste drie dagen!

17-04-2017
In het holst van de nacht gaat de wekker. Snel opstaan, want de bus komt ons halen voor onze reis naar Nicaragua, Costa Rica en Panama. Het is nog pikdonker, dus we maken het licht in de slaapkamer aan als een soort vuurtoren voor de buschauffeur, die mooi op tijd is. Iedereen wordt thuis opgehaald en die uit Merselo zelfs twee keer. Ik heb me voorgenomen deze reis te zwijgen als het graf als er missers gemaakt worden in onze groep. Niets dan goeds dus en je zult van mij niets horen. En dus ook niet dat er nog een handtas op tafel stond...
Ruim op tijd op Schiphol en de incheckprocedure valt heel erg mee. We ontdekken dat onze bagage toch doorgelabeld zal worden en dat we deze dus niet van de band hoeven te halen in Houston (Houston is de enige luchthaven in de US waar doorgelabeld wordt). Dat is fijn en scheelt ons weer tijd.
De vlucht verloopt prima en ruim 10 uur later staan we op Amerikaanse bodem. Het is een flink eind lopen naar de volgende incheckbalie, waar we zelf met een automaat kunnen inchecken, inclusief vingerafdruk, maar een aantal van ons blijven niet "plakken" en dus moet de hele procedure nog eens dunnetjes overgedaan worden. Soort van entertainment. Uiteindelijk moesten we nog flink doorlopen om op tijd bij de gate te zijn; 3,5 uur is nog bijna te kort voor deze overstap. Eenmaal in het vliegtuig moeten we bijna 1,5 uur wachten voordat we mogen vertrekken. De vlucht duurt korter dan gepland en dat is maar goed ook, want we hebben behoorlijk last van turbulentie. Op de luchthaven van Managua staat Rudy onze gids al uren op ons te wachten en worden de koffers snel door een raam in de bus geladen. En dan dik een uur rijden naar Granada, waar we twee nachtjes verblijven in het sfeervolle La Pergola; een kruising tussen een parador en een riad, en met een klein zwembadje.
We zijn allemaal doodmoe na een dag van ruim 27 uur en het diner wordt daarom verplaatst naar morgen, zodat we direct ons bed in kunnen duiken.

18-04-2017
De meesten zijn al heel vroeg wakker en sommigen hebben zelfs al een wandeling door Granada gemaakt. Het ontbijt in het hotel is prima: met de onvermijdelijke bonen, rijst, ei, maar er is ook heerlijk fruit met yoghurt (of iets wat erover heen gevlogen is, maar wel lekker).
Vanaf ons hotel vertrekken we met Berlina's (koetsen met een paard ervoor) (een betere optie dan de opzichtige toeristische koetsen waar twee, meestal minder goed verzorgde paarden voor staan). Een heerlijke rit door de oude koloniale stad, die bekend staat om de kleurrijke huizen en mooie ruime pleinen. Af en toe even de benen strekken, zoals op het kerkhof waar Rudy ons uitlegt hoe men hier een begrafenis regelt. We beklimmen de toren van de kerk La Merced, vanwaar we een prachtig uitzicht over de omgeving hebben. Hier kunnen we heel goed zien dat de meeste huizen met meestal rode terracotte pannen, ruime patio's hebben met veel groen. En we zien op korte afstand het Meer van Nicaragua.
De markt is ook echt een bezoekje waard; je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt er wel verhandeld. Een mengelmoes van kleuren en heerlijke, maar ook minder aangename geuren bij de versafdeling. Vlees ligt hier gewoon open en bloot in de kramen en toch is er geen vlieg te zien.
We lunchen bij restaurant Estrada in een sfeervolle binnentuin en we komen helemaal niets tekort. Dan maken we een boottocht over het meer langs de zogenaamde Isletas, een groep van 350 eilandjes die door vulkanische activiteit zijn ontstaan.
Hier wonen, naast een groot aantal bijzondere vogelsoorten en apen, ook een heleboel rich & famous people, aan de optrekjes te zien.
Een prachtig stukje natuur, wat mogelijk bedreigd wordt in zijn bestaan wanneer de plannen voor een alternatief Panamakanaal in Nicaragua doorgang zullen vinden. Op dat moment namelijk wordt er een permanente stroom zout water toegevoegd aan het zoetwatermeer, wat dodelijk zal zijn voor de huidige flora en fauna. Hopenlijk komt het niet zover.
Op de terugweg nog even spanning, sensatie, risico en avontuur, want de schroef van onze boot raakt verstrikt in een visnet en het kost onze schipper behoorlijk wat moeite om alles los te snijden, zodat we toch door kunnen varen. Ik denk dat ik mijn Nicaraguaanse woordenschat, en dan met name vloekwoorden, aardig heb opgehaald...
Terug in het hotel tijd om te relaxen en dat kan prima in het zwembadje. Maar ook bloedfanatiek risken behoort tot de mogelijkheden.
Tegen zeven uur lopen we naar een restaurant vlakbij het hotel, waar we lekker dineren, met live muziek aan tafel ( speciaal voor Margo een verzoeknummer...) en entertainment van een man die in sambaballen alle mogelijke patronen kerft: een leuk souvenir. Men is hier gewend om twee keer per dag warm te eten, waarbij de nadruk op de lunch ligt. Vooraf een bordje salade, daarna een hoofdgerecht en soms ook nog een toetje (vaak ijs of flan). En koffie of thee na.
Na het afrekenen lopen we linksaf terug naar het hotel. Een minderheid loopt rechtsaf via een afzakkertje terug.

19-04-2017
Om half negen vertrekken we met de bus naar de haven voor de ferry naar Ometepe Island: een eiland voor de kust met twee vulkanen en een mooi strand.
De ferry zit behoorlijk vol en omdat we zelf op onze bagage moeten letten, blijven de meesten op het eerste dek zitten. Met verplicht zwemvest, wat na een half uur weer uit mag (...want dan verdrinken we niet meer?). Op het eiland staat een prachtige oude schoolbus voor ons klaar, die ons naar de volgende stop brengt: een oudheidkundig museum met een grote collectie aardewerk, zelfs van 3000 jaar bc.
Dan door naar ons hotel, Villa Paraiso, direct aan het meer gelegen. Eerst lunchen en dan vrije tijd. Ik heb me voorgenomen om deze reis te zwijgen als het graf als er missers gemaakt worden in onze groep. Ik ga dus ook echt niet vertellen dat een dame uit R. haar paspoort niet meer kon vinden en dat dit ook niet in het hotel te vinden was, of in het restaurant van gisteravond, of op de ferryboot, maar dat het uiteindelijk in het zakje van haar jack gevonden werd. Ook weer onderdeel van het entertainment van vandaag. Maar blij dat het terecht is.
Straks wederom eten; toch een belangrijke terugkerende activiteit, met waarschijnlijk ook een Tonia biertje omdat dat het beste biermerk hier is. We hebben een heel zwaar leven, dat mag duidelijk zijn!