Pyin Oo Lwin

05-12-2016 Pyin Oo Lwin

Onderweg naar onze volgende bestemming zien we ineens bedelende nonnen langs de weg lopen. Dat is best speciaal, want nonnen ( in oranje kleding met daar overheen rose gewaden), mogen maar een keer per week langs de deuren bedelen. In tegenstelling tot monniken die dat iedere ochtend doen. Ze stoppen voor de deur van boeddistische ondernemers en vragen zingend om een bijdrage. Heel apart om mee te maken.
Dit wordt een historische dag, want voor het eerst wordt er een heuse koffiestop in gelast; ze hebben er zelfs cappucino! Een prachtige plek, met zicht op een waterval, en je kunt hier overnachten in cabana's die onder tegen de helling geplakt zijn. Er is een mooi aangelegde tuin met wandelpad naar beneden waar je de waterval nog beter kunt bekijken. Vanwege Sinterklaas; het is vandaag vijf december, deelt Ans speculaasjes uit en dat is een echte tractatie.
En niet veel later komen we aan in Pyin Oo Lwin ( spreek uit als Pienolin), een stad die wat hoger ligt en dus ook koeler is, waardoor de Britten hier graag kwamen om de hitte te ontvluchten. Je ziet hier onmiskenbaar het Engelse karakter terug in de huizen, de aanleg van tuinen en de christelijke kerk.
We checken in bij het Ureum Palace hotel en verbazen ons over de balzalen waar we mogen overnachten. De " breek-je-nek" afstapjes in de kamer snappen we niet helemaal, maar het is zonder meer een luxe hotel. Leuk ook, het Governors House op hetzelfde terrein, waar vooral feesten en partijen georganiseerd worden, maar waar je tegen een fikse meerprijs ook kunt overnachten. Maja W. en ik hebben het serieus overwogen, omdat we dan een baantjes zouden kunnen trekken in het binnenzwembad; per slot van rekening is ons badpak nog steeds niet nat geworden, maar er was gewoon een tijd voor.
Dan maar lunchen in The Club Terrace, een mooi houten huis in het centrum. We zitten binnen, maar met alle ramen open, en het eten is weer meer dan voortreffelijk. En we leren hier het verschil tussen lekkere en afschuwelijke wijn; de " Mountain" wijn heeft een rare geur en smaak die ons aan jodium doet denken. Ik vergelijk het maar met retzina in Griekenland, waar je ook echt voor in de wieg moet zijn gelegd.
Na de lunch worden we door postkoetsjes opgehaald en maken we een prachtige rit door de omgeving. We stoppen bij een prachtig landgoed, voormalig hotel, wat te koop staat, om even rond te neuzen en aan de grandeur van voorbije tijden te snuffelen. Hoe dichter we bij het gebouw komen, des te meer de illusie uit elkaar spat. Degene die dit pand gaat kopen, heeft een echte uitdaging!
Dan door naar de botanische tuinen, wat normaliter misschien een beetje suf klinkt, maar hier echt een top attractie is. Schitterend aangelegd, en je kunt hier geweldig wandelen. De anderhalf uur die we hier hadden was veel te kort om alles te zien, laat staan ervan te genieten. Naast alle flora vindt je hier bijvoorbeeld ook een uitkijktoren (10 verdiepingen, maar ook een lift) en een moeras waar je met vlonders doorheen kunt wandelen.
Wij kwamen veel scholieren tegen die hier van een uitstapje genoten en er een sport van maakten om ons ofwel te begroeten ( oh, wat stoer), ofwel stiekem foto's van ons te maken ( nog stoerder), ofwel te vragen om samen met ons op de foto te gaan ( the winners). Toen wij toevallig langs liepen, terwijl er van de hele school een groepsfoto gemaakt werd, en ik even voor de lol aan de zijkant erbij ging zitten, gingen ze allemaal los en werd ik letterlijk besprongen door een stuk of zeven leerlingen. Zonder flauwekul, ze vinden het oprecht leuk om in contact te komen en staan heel erg open voor mensen uit andere landen. Ik geloof dat ik me nog nergens ter wereld zo welkom heb gevoeld.
We kwamen zowaar ook nog een traditioneel aankomend bruidspaar tegen die " pre-marriage" foto's aan het maken waren. Erg leuk om te zien.
's Avonds hebben we weer lekker gegeten, al leek de entourage meer op een operatiekamer ( wit betegeld, tl licht en alles dicht) maar dat mocht de pret niet drukken.