Mandalay

04-12-2016 Mandalay

In de ochtend klauteren we over wankele planken en over een stuk of vijf boten heen, naar onze eigen boot. Grappig om te zien hoe voor ons een "leuning" gemaakt wordt doordat twee mannen een lange ronde paal vasthouden.
We varen ongeveer een uur over de Irrawaddy rivier naar Mingun, bekend om de grootste, maar helaas niet afgemaakte, pagode ter wereld. De opdrachtgever, koning Bodawpaya overleed tijdens de bouw, en daafna zorgde een flinke aardbeving voor de rest van het verval. Ondanks dat is het een imposant en indrukwekkend gevaarte, wat een bezoekje zeker waard is. Al moeten ook hier de schoenen weer uit. Daar zijn we inmiddels al zo aan gewend dat we afzien van de wetty's en ons voornemen de voeten vanavond maar een extra beurt te geven.
Al voordat we aanmeren, staan de lieflijke dames met hoedjes en stijlvolle lange rokken, met hun koopwaar ons op te wachten. De ossenkar met de tekst "taxi" op het rieten afdak, tovert een glimlach op ons gezicht.
Binnenin de pagode is een kleine ruimte met een boeddha beeld; lokale mensen brengen hier vooral prachtige bloemen naar toe.
We gaan rechtsaf en lopen de straat af, neuzen wat in de kleine winkeltjes en gaan dan de grootste klok bekijken. Het leukste is om eronder te kruipen, de graffitti te bekijken en een paar foto's te maken. Met een dikke stompe houten balk mag je zelf de klok ook luiden, maar wel drie keer, anders brengt het geen geluk.
In Mingun is ook een tehuis voor alleenstaande ouderen, Daw Oo Zoon, een van de weinige in Myanmar; op dit moment wonen hier 85 bejaarden. We mogen een kijkje nemen, eerst bij de mannenzaal en daarna bij de veel sfeervollere damesafdeling. Het voelt meteen goed en we krijgen sterk de indruk dat de bewoners het hier echt goed hebben. Het is leuk contact te maken en als ik tegen een kleine frele dame zeg, dat ze nog zulke mooie tanden heeft, moet ze erg lachen en floept zonder gene haar ondergebit eruit. Een andere wil even geknuffeld worden en een volgende laat graag zien wat ze zoal boven haar bed heeft hangen. In de eetzaal staan alle bordjes met het middagmaal al klaar; we verbazen ons want voordat ze zich alle 85 van de overkant naar de eetzaal verplaatst hebben, is er geen sprake meer van "warm" eten. Dat ze daar niet zo van houden, hebben we zelf ook al vaker mogen ervaren. 'S Lands wijs, 's lands eer, toch?
Tot slot bekijken we nog even de witte pagode, de Hsinbyume ofwel Myatheindan pagode, van de buitenkant.
We varen terug en leggen aan bij een houten restaurant, hoog boven de rivier gelegen.
Hier verrassen ze ons bij elke gang door deze op te dienen in schitterende zwart gelakte borden met een soort stupa eroverheen. Iedere gang een andere vorm.
Ook het eten zelf is weer uit de kunst en we genieten volop. Op de achtergrond zien we een uitvoering van het poppentheater, maar deze kan er wel bij gekletst worden.
Terug in Mandalay bekijken we de Mahamuni pagode waar zich het 4 meter hoge beeld van de wijsgeer Mahamuni bevindt. En eindelijk gerechtigheid; onze mannen worden in traditionele rokken gehesen voordat ze de tempel binnen mogen!
Eigenlijk is het maar een wanstaltig ding, omdat het in de loop der jaren beplakt is met zoveel bladgoud dat de vorm grotendeels verloren gegaan is. Het lijkt meer op reklame voor Ferrero Rochez chocolade... En dat zeg ik niet uit kif, omdat hier alleen mannen bladgoud mogen aanbrengen of om het beeld heenlopen...
In een klein bedrijfje zien we, hoe door voornamelijk heel hard en lang op een pak met leren banden ( waartussen kleine stukjes bladgoud tussen velletjes papier gestapeld is) te slaan, het bladgoud gemaakt wordt.
Bij het klooster Shwenandaw Kyaung bewonderen we de twee grote ruimtes met een overdaad aan houtsnijwerk. Volgens de overlevering is koning Mindon hier overleden, maar daar was niets meer van te zien... even verderop vinden we het grootste boek ter wereld ( iedereen behalve Jan Bardoel) ( en daar later zijn telefoon verloor en door onverklaarbare onvoorzienigheid ook nog terug gekregen heeft). Het is geen boek zoals wij ons dat voorstellen, maar het lijkt meer op een oude begraafplaats met allemaal witte "huisjes" of tempeltjes. In ieder huisje staat een marmeren tablet met daarop een pagina van de geschriften: totaal zijn er 729 pagina's. Indrukwekkend om hier rond te lopen en de sfeer te proeven. En natuurlijk trappen we er hier ook weer in: de verkoopsters die ongevraagd je wangen beschilderen in de vorm van een blad (symboliek van Boeddha's boom) zodat je met goed fatsoen niet onder een aankoop uit komt. We hebben nu een setje handgemaakte kerstkaarten.