Van Santiago de Cuba naar Camaguey

Gisteravond hebben we heerlijk gegeten bij een Cubaanse familie vlakbij het hotel.
Met een soort kippenladdertje kwamen we op het dakterras, waar twee grote tafels voor ons klaar stonden. De voertaal is hier Spaans, Spaans en Spaans met handen en voeten.
Ook hier werken ze met menuutjes met keuze uit garnalen in knoflook, gegrilde kip of bief, voor CUC 14 of 16 pp inclusief een drankje. De baas had een heel bijzonder systeem van orders opnemen, ( nu zijn wij ook niet allemaal even gemakkelijk; wel soep, geen soep, alleen soep, vegetarisch, en ook nog glutenvrij, een halve portie bief, een hele portie bief, drie porties bief ( Richard), wel toetje, geen toetje, drie toetjes ( Richard) ) maar uiteindelijk klopte bij het afrekenen alles. Het werd een gezellige avond en het eten was heerlijk.

De volgende dag vertrekken we exact om 8.13 u: iedereen is dus meer dan op tijd en dat is hartstikke fijn. We hebben een lange busdag voor de boeg, dus op tijd vertrekken.
Amper op weg worden we door een vrouwelijke motoragente aangehouden, omdat we iets te hard gereden hebben. Geen boete in geld, maar in punten, vergelijkbaar met het puntenrijbewijs.
Onderweg vertelt Ore ons vanalles over Cuba. Zoals de codering van de nummerplaten van de auto's hier. Begint het nummer met een B dan is het een bestuurs auto. Een P wil zeggen prive bezit en een T is voor toeristengebruik.
In Bayamo gaan we voor een kopje koffie in een koloniaal hotel en krijgen we vrije tijd om even rond te lopen. Er is hier een lange autovrije winkelstraat met galerietjes, een archeologisch museum en de rantsoenwinkeltjes waar de lokale bevolking voor heel weinig geld dagelijkse boodschappen kan doen op vertoon van het bonnenboekje wat iedere Cubaan hier krijgt. In theorie moet je hiermee kunnen overleven, maar in de praktijk heb je er echt nog extra inkomen naast nodig.
Wat die banen betreft, in Cuba verdient een arts hetzelfde als een ober in een restaurant, maar zal die ober, door het fooienstelsel, in de praktijk veel meer te besteden hebben.
Ria en Wies F. leven zich uit in de Casa de la Trova die ook hier te vinden is en genieten van heerlijke Cubaanse muziek.
Voor de lunch gaan we naar een hotel/restaurant wat ingesteld is op grote groepen toeristen. De Duitsers zitten er ook weer en we verdenken ze ervan dat ze dezelfde route volgen.
Er staat een buffet voor ons klaar zodat we snel weer op weg kunnen. En ook hier mogen we genieten van een gezellig live optreden en komt de tipbox hiervoor ook weer voorbij.
Tijdens het volgende traject vertelt Ore weer, nu over Caney, het woord voor de hutten langs de weg, maar ook de naam van de nationale rum. Nationale bloem is jasmijn, ofwel maripossa en de nationale vogel.....( rood wit blauw, net als de vlag).
En over de runderslachterijen die van de staat zijn, waardoor rundvlees voor de bevolking moeilijk verkrijgbaar is. Behalve voor jonge kinderen, zwangere vrouwen en ouden van dagen. Varkensvlees en kip is veruit favoriet. In mindere mate vis en lam. Paard wordt niet gegeten maar gezien als transportmiddel.
Cubanen zijn trots en vinden het bijvoorbeeld ook niet leuk als wij de rantsoenenwinkels bezoeken omdat ze liever alleen de mooie dingen van hun land willen laten zien. Als ik onze gids bijvoorbeeld vraag naar de gemiddelde fooi voor hem en de chauffeur, wordt hij verlegen en wil hij zich daar liever niet over uit spreken. Maar gelukkig hebben we in de algemene informatie een richtbedrag gevonden waar we iets aan hebben.
We maken een korte stop bij een kantine langs de weg en Lon maakt vrienden met een verkoper van vernuftig gefrobelde glitterzwanen: overdrijving maakt de zaak duidelijk en brengt het thuisfront al enigszins in paniek, want zij zijn de ontvangers van deze unieke kunstvorm. Bij vertrek worden haar kushandjes toegeworpen door de man met drie tanden; lijkt me kwestie van liefde voor het leven.
Het landschap verandert en het weer slaat een beetje om. Prachtige wolken wisselen zich af met onweer en regen in de verte; het is hier niet voor niets zo groen.
We blijven ons verbazen met hoe weinig men hier kan leven. Maar ook hoe relaxed het er allemaal uit ziet als we met onze bus voorbij flitsen. Mensen zitten in ijzeren stoeltjes op hun verande niks te doen of gezellig met elkaar te praten. Schaars geklede mannen met copieuze buiken hangen tegen hun deurpost uit te buiken; daar komt de term waarschijnlijk vandaan. Een groot aantal vrouwen hier heeft moeite met getallen, want de kledingmaat die ze dragen, zijn ze al enkele tientallen kilo's geleden ontgroeid. Maar who cares: je bent wie je bent en dat is goed zo. Zoals het Venrayse spreekwoord ook zegt: en goej vrouw mug en bitje mier zien...
Geen wonder dus dat Bertie sjans had van een Cubaan die graag met haar mee naar huis wilde. Wil, ben niet bang, we hebben ons er met de hele groep voor gegooid en ze komt gewoon, en alleen, mee terug.
Na heel wat uren in de bus, komen we tegen vijf uur aan in hotel Plaza in Camaguey, gelegen tegenover het station. En dat maakt het meteen een beetje minder, want hier komen 's nachts toeterende treinen vol suikerriet of mensen voorbij gedenderd. Het is maar voor een nacht, dus dat zullen we best overleven.
Voor ons diner gaan we te voet naar een prachtig plein waar onder een afdak in de binnentuin een lange tafel voor ons klaar staat. Het wordt een beetje chaotisch luidruchtig diner omdat de tomatensaus teveel lijkt op de knoflooksaus. En omdat Piet en Riet hun " striepkes" proberen af te kopen met biercantus liederenbundels. En wij naar beste kunnen " het kleine cafe aan de haven" vertolken. En omdat Wies, Ria, Ria en Tony zo schrikken van een grote kever, dat ze om beurten gillend omhoog vliegen; alsof ze de wave doen. Chaotisch omdat Richard de mop van de kreukels probeert te vertellen dwars door het solo optreden van Piet, die door de Cubaanse muzikanten begeleid wordt. Heel gezellig.
Op de terugweg kunnen we lekker binnen gluren in de huizen, want de voordeuren staan bijna overal open. Wat zou ik hier graag foto's van willen maken, maar dat is teveel inbreuk op hun privacy. Grappig dat we heel veel kitscherige kerstboompjes zien staan; kerst lijkt voor ons nog heel ver weg.