Van Denali naar Fairbanks

Na de tourdag door Denali Park en de fikse regenbui dineren we weer in hetzelfde restaurant in het hoofdgebouw. Deze keer treffen we een serveerster die te pas en te onpas blijft roepen dat we alle gangen moeten bestellen, want " you paid for it" . Ze begrijpen er niets van dat niet iedereen drie gangen wil en geen gratis frisdrank.
Maar goed dat ze de avond tevoren niet gezien heeft dat sommigen van ons wel drie porties chocolade mousse naar binnen gewerkt hebben...
Het is gezellig napraten over de tocht die we vandaag mee mochten maken en we moeten smakelijk lachen om alle beren op onze weg, die bij nader inzien rotsblokken blijken te zijn.

De volgende dag rijden we in ruim drie uur van Denali naar Fairbanks. Onderweg wordt veel aan de weg gewerkt en staan mannetjes met een bord " slow" de dag door te zagen. Onze chauffeuse Courtney, studente die dit als zomerbaantje doet, is lid van de mormonengemeenschap, waarover onze gids Hans Kothe het een en ander vertelt.
Bekend als bigamisten (meerwijverij), wat inmiddels officieel verboden is, ( maar door sommigen nog steeds wordt gedaan) is voor leden van dit geloof akcohol, drugs en roken verboden. Daarnaast is het verplicht om 10% van je inkomsten af te dragen aan de gemeenschap.

We lunchen in Fairbanks in een gezellig Italiaans restaurant waar binnen 1 uur uur 24 verschillende keuzes op tafel worden gezet. Het lukt hen zelfs om binnen die tijd een salade met kaas om te toveren in een salade zonder kaas.
Dan door naar Gold Dredge 8 waar we de beroemde pijpleiding zien die van Noord naar Zuid Alaska loopt over een afstand van 1200 km. Door deze leiding worden iedere dag 400.000 vaten olie gepompd; toendertijd was dit de grootste private investering ooit. We kunnen de leiding zelfs aanraken, al hebben sommigen daar een beetje hulp bij nodig...
Iets verderop komen we bij een Westernstile stationnetje waar een trein voor ons klaar staat. Onder muzikale begeleiding van "Johny Cash" maken we een ritje waarbij onderweg het een en ander uitgelegd wordt. Ondersteund door videobeelden op grote schermen in de trein en door acteurs die het proces van goud zoeken uitbeelden. En overal zwaaien en een big smile. Het voelt een beetje alsof je als kind in de Efteling bent.
En dan het echte werk: we mogen zelf aan de bak en een tinnen bak met steentjes zeven in een bak met water, net zolang tot er kleine flintertjes goud overblijven.
Het valt nog niet mee, maar iedereen heeft uiteindelijk toch wat goud in zijn of haar potje, wat gewogen wordt om de waarde te bepalen. Winnaar was Rob met een waarde van $ 75,- maar de eerlijkheid gebiedt wel om te zeggen dat hier meerdere aanbrengers in het spel waren. Hoewel het leuk is om te doen, geloof ik niet dat de goudkoorts bij iemand uitgebroken is. De "tassenkoorts" misschien wel, bij Lambert, maar gelukkig kon Annie voorkomen dat de tas gestolen werd.
In het hoofdgebouw werd gratis koffie en koekjes aangeboden en was er vooral veel aan souvenirs en kleding te koop. Zo kon je bijvoorbeeld een halsketting laten maken met daarin jouw eigen goudvondst. En dan per trein terug naar de ingang en op weg naar ons hotel waar we even vrije tijd hebben voordat we aan tafel gaan.
Er zijn voor ons twee lange tafels gedekt en zoals gebruikelijk in Amerika, heeft iedere tafel een persoonlijke ober. Bij de ene tafel liep alles gesmeerd maar de tafel van Elena had minder geluk. Na lang wachten kwam eerst het hoofdgerecht en direct daarna het voorgerecht; paniek paniek en alles terug de keuken in om opnieuw klaar gemaakt te worden. Maar uiteindelijk kwam het toch weer goed.

De volgende dag (26-06-2015) vliegen we in een uurtje van Fairbanks naar Dawson City in Canada. Margo wordt eruit gepikt en moet de sleutel van haar koffer brengen omdat deze op slot zit. Het toestel van Air North is van bedenkelijke kwaliteit en ziet er van binnen uit alsof het ooit helemaal ontzet is geweest. Kieren en spleten en plafondplaten die niet meer aansluiten; echt ouwe meuk. Maar de vlucht zelf verloopt prima en binnen een uur staan we met gierende remmen op de gravelbaan van Dawson City.
We logeren, zoals gebruikelijk in het Westmark hotel wat als een Westerndorpje met verschillende houten gekleurde gebouwen gebouwd is. De inrichting is in de sfeer van begin 1900 met een piano in de bar en veel oude foto's aan de wand.
We wandelen door het sfeervolle dorpje en lunchen onderweg ergens. Er is hier een bar waar je een drankje kunt bestellen waar een teen in zit. Een oud en ranzig gebruik, vooral voor stoere mannen, wat volgens mij ontstaan is na overmatig drankgebruik van minder gelukkige goudzoekers.
Het diner is extra vroeg want vanavond gaan we naar het beroemde Diamond Tooth casino waar drie keer per avond een soort CanCan show wordt opgevoerd. Als je eenmaal entree betaald hebt ( $ 12,95) kun je onbeperkt terug komen. En op de gokmachines of aan de pokertafel je geluk beproeven. Heel bizar om te zien.